Ostrówek (powiat węgrowski)

Ten artykuł od 2012-12 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ostrówek

wieś
Budynek OSP
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Powiat	węgrowski
Gmina	Łochów
Liczba ludności (2016)	1635[2]
Strefa numeracyjna	25
Kod pocztowy	07-132[3]
Tablice rejestracyjne	WWE
SIMC	0679144[4]
Położenie na mapie gminy Łochów Ostrówek
Położenie na mapie Polski Ostrówek
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ostrówek
Położenie na mapie powiatu węgrowskiego Ostrówek
52°33′19″N 21°45′53″E/52,555278 21,764722[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Ostrówek – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie węgrowskim, w gminie Łochów^[4][5].

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa siedleckiego.

Ostrówek położony jest na Równinie Wołomińskiej, na terenie otuliny Nadbużańskiego Parku Krajobrazowego. W okolicach miejscowości znajdują się rozległe tereny leśne i łąki.

We wsi znajduje się przystanek kolejowy Ostrówek Węgrowski.

Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Ostrówku^[6].

Nazwa „Ostrówek”, według miejscowych podań ludowych, wywodzi się od „ostrych bagien”, w których łatwo można było się utopić, a które otaczały wieś ze wszystkich stron. Do dziś zachowały się tylko trzy. Pozostałe zarosły rozmaitą bagienną roślinnością. Pierwsze z nich, Bagno Łopiańskie (nazwa wywodzi się od miejscowości Łopianka, koło której owo bagno się znajduje) składa się z dwóch zbiorników wodnych tworzących specyficzny ekosystem. Powstały one w wyniku eksploatowania torfu i są przykładem wtórnego tworzenia się torfowiska. W lecie, na wodzie kwitną grzybienie białe. Na obszarze tym stanowiącym użytek ekologiczny rosną też inne chronione rośliny: bagno zwyczajne, konwalia majowa, kruszyna i rosiczka okrągłolistna. Bagienne brzegi upodobały sobie gniazdujące tu łabędzie nieme, kaczki i inne ptaki wodne.

Drugie z nich znajduje się nieopodal Bagna Łopiańskiego, jest jednak od niego o wiele mniejsze. Bagno to obecnie zapomniane jest przez wielu mieszkających w tych okolicach ludzi. Zachowując się odpowiednio cicho można tutaj obserwować czaple siwe i kaczki nurkujące w wodzie w poszukiwaniu pokarmu.

Trzecie z nich to Bagno Baczkowskie, nazywane także Bagnem Kielaka. Składa się z jednego dużego i kilku mniejszych bagien oddzielonych od siebie groblami, na których możemy zaobserwować nory piżmaków. Dodatkowo bagno to zamieszkują łabędzie, kaczki i wiele innych ptaków wodnych.

Tutejsze bagna są miejscem postoju kluczy gęsi zbożowych przelatujących tędy wiosną i jesienią.

Na pobliskich łąkach, pastwiskach i polach zobaczyć można wychodzące z lasów w poszukiwaniu pożywienia stada saren oraz zające.

Około 1884 roku Ludwik Loewenstein zbudował „Fabrykę Mebli Metalowych i Odlewnie Żelaza Morfeusz”. Meblami były łóżka metalowe „Higieniczne”. Fabryka rozbudowała się i poszerzyła produkcję o maszyny rolnicze. Od 1929 roku przedsiębiorstwo nazywa się „Fabryka Odlewów Żelaznych i Narzędzi Rolniczych oraz Warsztaty Mechaniczne Ostrówek – Spółka Akcyjna”. Spółka rozwijając się wykupiła nowe tereny i ziemie, na których był torf i glinka. W tym samym czasie zbudowano przystanek kolejowy, bocznicę w Ostrówku i remizę strażacką. Dobra koniunktura na maszyny rolnicze umożliwiła rozszerzenie produkcji o śrutownice zbożowe, wialnie zbożowe, siewniki 15-to rzędowe, sieczkarnie do buraków i ziemniaków. W okresie kryzysu gospodarczego w latach 1929–1934 ograniczono produkcję i zredukowano zatrudnienie. Od 1938 roku powrócono do normalnej produkcji. Wstrzymano produkcję 6 września 1939, a 10 września zakład zajęli żołnierze niemieccy. Przedwojenni właściciele opuścili fabrykę. Okupant uruchomił zakład, poszerzając produkcję o wyroby na potrzeby wojska. Po inwazji na Związek Sowiecki Niemcy podzielili teren fabryki drutem kolczastym i urządzili obóz dla jeńców sowieckich pod nazwą Stalag 333. Po drugiej stronie szosy wybudowano jeszcze większy podobny obóz. W obu obozach zmarło z głodu i chorób od 10 000 do 12 000 jeńców. W fabryce pracowało ponad 300 robotników. W lipcu 1944 produkcję wstrzymano z powodu nadejścia frontu. Część maszyn Niemcy zdołali wywieźć do Niemiec.

W połowie października 1944 roku udało się wznowić produkcję przez uruchomienie małej odlewni. Dostarczano małe żeliwne części do maszyn rolniczych i piasty do wozów. Odbudowę i remont budynków zakończono w 1948 roku i w tym samym czasie rozpoczęto budowę maszyn budowlanych: wyciągów jednomasztowych szybowych dźwigów budowlanych i podnośników transportowych. Od 1962 roku produkowano żurawie na podwoziach samochodowych od 3 do 6 tonowych oraz wózki transportowe.

W 1945 roku otwarto Zasadniczą Szkołę Zawodową.

W czerwcu 1971 roku powstał „Zakład – Bumar – Proma” z kombinatów „ZUT – Ostrówek” i „FMB Proma Łochów”. Do 1999 roku produkowano tu ładowarko-koparki KTO-162, NK-0451 B (z silnikiem Perkinsa), spycho–ładowarki KL-0102 (na ciągniku Ursus 4512).

Od kwietnia 1999 zakład zostaje wyłączony z produkcji i od 1 kwietnia 2000 wydzierżawiony fabryce „Pefbud” z Zambrowa, gdzie produkowano beton towarowy i prefabrykaty. Obecnie zakład nie istnieje.

• Stanisław Sęczyk: Dzieje Łochowa i okolic. Brak numerów stron w książce
• Małgorzata Romańczuk: Historia gminy Ostrówek. Brak numerów stron w książce

• OSP Ostrówek