Paweł Piskozub
mjr Paweł Piskozub (ok. 1930) | |||
major piechoty | |||
Data i miejsce urodzenia | 29 czerwca 1896 | ||
---|---|---|---|
Data śmierci | 2 stycznia 1967 | ||
Przebieg służby | |||
Siły zbrojne | Armia Hallera, | ||
Formacja | |||
Jednostki | 53 Pułk Piechoty, | ||
Stanowiska | dowódca dywizji WKSB | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, | ||
Odznaczenia | |||
|
Paweł Piskozub, ps. „Korab”, „Paweł” (ur. 29 czerwca 1896 w Kołomyi, zm. 2 stycznia 1967) – major piechoty Wojska Polskiego II RP, podczas II wojny światowej pułkownik dyplomowany WKSB.
Życiorys
Urodził się 29 czerwca 1896 w Kołomyi jako syn Karola i Marii z domu Budzianowskiej[1][2][3][4]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego jako były oficer Armia Hallera w stopniu porucznika[5]. W 1920 podczas wojny polsko-bolszewickiej był oficerem 12 Dywizji Piechoty[6]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. W latach 1923, 1924 służył w 53 pułku piechoty w Stryju[9][10]. Został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[1]. W tym roku był oficerem 59 pułku piechoty z Inowrocławia przydzielonym do Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[11]. W 1930 pełnił stanowisko kierownika Referatu Stowarzyszeń Przysposobienia Wojskowego w Wydziale Społecznym PUWFiPW[12]. W 1932 ukazała się jego publikacja pt. Legjoniści polscy w armji włoskiej 1917–1918 (z kartek pamiętnika[13]. W 1934 jako major przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[2].
Po odejściu z armii w latach 30. był zatrudniony w Biurze Wojskowym Dyrekcji Poczt i Telegrafów[14]. Działał w Związku Oficerów Rezerwy RP, gdzie współpracował z Michałem Żymierskim[15]. Był redaktorem naczelnym wydawanego w 1936 i w 1937 miesięcznika „Błękitny Weteran” (ilustrowane czasopismo poświęcone historii i wspomnieniom b. Armii Polskiej we Francji oraz życiu i sprawom organizacyjnym Stowarzyszenia Weteranów b. Armii Polskiej we Francji)[16].
Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej był członkiem Komitetów Wolności, Związku Podoficerów Rezerwy, organizacji Miecz i Pług i Wojskowego Korpusu Służby Bezpieczeństwa[14]. W randzie pułkownika dyplomowanego był dowódcą 3 dywizji WKSB i używał wówczas pseudonimów „Korab”[17][18][19][20] oraz „Paweł”[21].
Po nastaniu Polski Ludowej służył w szeregach ludowego Wojska Polskiego[14]. Od 1945 do 1946 był zastępcą dowódcy dywizji szkolnej[14]. W latach 50. został aresztowany przez władze komunistyczne i skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności, a następnie zrehabilitowany w 1958[14].
Zmarł 2 stycznia 1967 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141, rząd 1, miejsce 3)[22].
Odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)[9][11]
- Krzyż Niepodległości (25 lipca 1933)[23]
- Krzyż Walecznych (przed 1923)[9][11]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[24]
- Krzyż Wojenny za Męstwo Wojskowe (Włochy, przed 1923)[9][11]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée) (przed 1928)[11]
Przypisy
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 183.
- ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 842.
- ↑ Chrzanowski 1997 ↓, s. 92.
- ↑ Paweł Piskozub. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2022-09-03].
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 89.
- ↑ Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020, s. 890. ISBN 978-83-8229-058-5.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 416.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 359.
- ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 275.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 252.
- ↑ a b c d e Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126.
- ↑ O Państwowym Urzędzie W.F.. „Stadjon”. Nr 4, s. 5, 23 stycznia 1930.
- ↑ Wacława Milewska: Legiony Polskie 1914–1918. Zarys historii militarnej i politycznej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 1998, s. 279.
- ↑ a b c d e Pałka 2014 ↓, s. 360.
- ↑ Pałka 2014 ↓, s. 352.
- ↑ Błękitny Weteran. zbrojownia.cbw.wp.mil.pl. [dostęp 2022-09-03].
- ↑ Lesław J. Welker: Znaki Polski walczącej. Odznaczenia, orły, oznaki, odznaki, medale. Katalog. Toruń: Wydawnictwo A. Marszałek, 1996, s. 72.
- ↑ Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych P Posadzki-Pytlik 1966–1989, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 87). s. 171, 178.
- ↑ Komitet Organizacyjny Fundacji Sztandaru. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Zarząd Koła w Sanoku. 1986, s. 72.
- ↑ Elżbieta Zawacka (red.): Słownik biograficzny kobiet odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari. T. 3: P-Ż. Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskie Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Polek”, 2007, s. 82. ISBN 83-88693-20-4.
- ↑ Chrzanowski 1997 ↓, s. 274.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: PAWEŁ PISKOZUB, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-08-10] .
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogdan Chrzanowski: „Miecz i Pług” (Zjednoczone Organizacje Ruchu "Miecz i Pług") na Pomorzu w latach okupacji niemieckiej 1939-1945. Toruń: Fundacja „Archiwum Pomorskie Armii Krajowej”, 1997, s. 1-286.
- Jarosław Pałka. Działalność Michała Żymierskiego w czasie okupacji niemieckiej w świetle akt Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. „Kwartalnik Historyczny”. R. CXXI, 2, s. 345-377, 2014.