Planaterga
| Planaterga | |
| Lamsdell, 2013 | |
| Okres istnienia: ordowik–dziś PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 485.4/0 485.4/0 | |
 Pasternakevia podolica, jeden z bazalnych Planaterga | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
|---|---|
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | stawonogi |
| (bez rangi) | pajęczakokształtne |
| Podtyp | |
| Nadgromada | |
| (bez rangi) | Prosomapoda |
| (bez rangi) | Planaterga |
Planaterga – klad stawonogów z podtypu szczękoczułkopodobnych i nadgromady szczękoczułkowców.
Ciało mają podzielone na prosomę i opistosomę, aczkolwiek u roztoczy podział na pierwotne tagmy często zanika, a zamiast niego pojawiają się nieodpowiadające segmentacji pseudotagmy: gnatosoma i idiosoma[1][2]. Na prosomie znajduje się 6 par jednogałęzistych przydatków (odnóży)[1][3]. Kolce policzkowe są co najwyżej szczątkowe. Odnóża siódmego somitu mogą być zredukowane lub nieobecne. Jeśli na opistosomie występują tergity to ich powierzchnia pozbawiona jest powiąkszonych guzów osiowych. W pierwotnym planie budowy największą szerokość opistosoma osiąga na wysokości trzeciego bądź czwartego tergitu[3].
Takson ten wprowadzony został w 2013 roku przez Jamesa C. Lamsdella. Obejmuje większość szczękoczułkowców z grupy Prosomapoda, z wyjątkiem Xiphosura i wymarłych rodzajów bazalnych. W obrębie Planaterga wyróżnia się klad Dekatriata, obejmujący pajęczaki, wielkoraki i Chasmataspidida. Ponadto do Planaterga należą rodzaje: Bembicosoma, Bunodes, Cyamocephalus, Limuloides, Pasternakevia, Pseudoniscus, a przypuszczalnie także Bunaia[3].
Kladogram pajęczakokształtnych wg Lamsdella (2013)
|
Przypisy
- ↑ a b Czesław Błaszak: Podtyp: szczękoczułkopodobne – Cheliceromorpha; Nadgromada: szczękoczułkowce – Chelicerata. W: Zoologia: Stawonogi. T. 2, cz. 1. Szczękoczułkopodobne, skorupiaki. Czesław Błaszak (red. nauk.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011. ISBN 978-83-01-17447-7.
- ↑ Czesław Błaszak: Rząd: roztocze – Acari. W: Zoologia: Stawonogi. T. 2, cz. 1. Szczękoczułkopodobne, skorupiaki. Czesław Błaszak (red. nauk.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011. ISBN 978-83-01-17447-7.
- ↑ a b c James C. Lamsdell. Revised systematics of Palaeozoic 'horseshoe crabs' and the myth of monophyletic Xiphosura. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 167 (1), s. 1–27, 2013. DOI: 10.1111/j.1096-3642.2012.00874.x. ISSN 0024-4082.
