Rabotniczesko deło

Rabotniczesko deło
Работническо дело
Ilustracja
Częstotliwość

dziennik

Państwo

 Bułgaria

Adres

Sofia, bulwar Lenina 47

Wydawca

Komitet Centralny Bułgarskiej Partii Komunistycznej

Język

bułgarski

Pierwszy numer

1927

Ostatni numer

1990

Redaktor naczelny

Radosław Radew (Радослав Радев)

Średni nakład

450 tys. egz. (1955), 470 tys. egz. (1957), 750 tys. egz. (1974), 830 tys. egz. (1985) egz.

Format

A2

Była siedziba redakcji Rabotniczesko deła w Sofii przy Lenina 47 (1966)

Rabotniczesko deło (bułg. Работническо дело) – bułgarski dziennik komunistyczny wydawany w latach 1927–1990 w Sofii, oficjalny organ Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej.

Historia

Pierwszy numer gazety Rabotniczesko deło ukazał się 5 marca 1927. Gazeta była następcą powstałej w 1897 gazety Rabotniczeski westnik, będącej organem prasowym Bułgarskiej Robotniczej Partia Socjaldemokratycznej (tesniaków).

Do 1929 gazeta ukazywała się 1–3 razy w tygodniu, potem stała się dziennikiem. W kolejnych latach druk numerów był wielokrotnie przerywany przez cenzurę.

Po przewrocie wojskowym 19 maja 1934 Bułgarska Partia Robotnicza (komunistów) i gazeta zostały zdelegalizowane. Delegalizacja została zniesiona 9 września 1944. Od 1938 pod gazeta ukazywała się pod nazwą Rabotniczeski westnik. W 1939 stała się centralnym organem BRP (k). Podczas drugiej wojny światowej była głównym organem prasowym komunistycznego ruchu oporu w Bułgarii[1]. Za jej nielegalną publikację skazano na karę więzienia 36 redaktorów gazety[2].

Po wyzwoleniu w 1944 gazeta stała się oficjalnym organem BPK.

Publikację gazety zakończono w 1990. Jej tradycje kontynuuje od tegoż roku gazeta Duma[3].

Naczelni redaktorzy

  • 1944 – Krym Kuljakow (Крум Кюлявков)
  • 1944–1945 – Dimitr Ganew (Димитър Ганев)
  • 1945–1949 – Władimir Poptomow (Владимир Поптомов)
  • 1950–1953 – Atanas Stojkow (Атанас Стойков)
  • 1953–1954 – Dimitr Delijski (Димитър Делийски)
  • 1954–1956 – Enczo Stajkow (Енчо Стайков)
  • 1958–1976 – Georgi Bokow (Георги Боков)
  • 1976–1977 – Petr Djulgerow (Петър Дюлгеров)
  • 1977–1987 – Jordan Jotow (Йордан Йотов)
  • 1987–1990 – Radosław Radew (Радослав Радев)

Siedziba

Siedziba Rabotniczesko deła mieściła się w Sofii przy bulwarze Lenina (Булевард “Ленин”) 47, obecnie Carigradsko szose (Цариградско шосе)[4].

Przypisy

  1. ↑ История на Отечествената война на България 1944-1945 (w 4 tomach), tom I, Военно издателство София 1981, s.341
  2. ↑ Крыстю Каруцин: Трудный, но славный путь, czasopismo „Болгария”, № 3, 1957, s. 32
  3. ↑ Большая Советская Энциклопедия, wyd. 1955, 1975, 1986, 1991
  4. ↑ Телефонен указател София 1966

Bibliografia

  • Иностранная печать. Краткий справочник, Москва 1971