Soczewka Fresnela : Wikipedia, wolna encyklopedia

Soczewka Fresnela

Ten artykuł od 2018-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Soczewka Fresnela, soczewka schodkowa, soczewka pierścieniowa – skonstruowana w 1822 r. przez Augustina-Jeana Fresnela soczewka składająca się z koncentrycznych pierścieni będących pocienionymi fragmentami soczewki. Często zbudowana jest z dwóch warstw – rozpraszającego kolimatora i skupiającego kolektora.

Stosowana jest w reflektorach (także samochodowych) i latarniach morskich, rzutnikach pism oraz w sygnalizatorach kolejowych. Naklejane także na boczną szybę po przeciwnej stronie kierowcy, soczewki Fresnela stosuje się dla wykluczenia „martwego pola” w samochodach ciężarowych. W dużych reflektorach czasem zewnętrzne pierścienie wykonuje się jako pierścienie odbijające.

Istotną zaletą soczewki Fresnela jest jej mniejsza grubość (a zatem i masa) niż soczewki tradycyjnej, co ma szczególne znaczenie w przypadku soczewek o dużych średnicach. Wadą soczewek Fresnela są zniekształcenia biegu promieni świetlnych powstające na krawędziach pierścienia. Wada ta jednak jest zupełnie nieistotna przy zastosowaniu tych soczewek w różnego rodzaju reflektorach.

Fresnel przyznał pierwszeństwo wynalazku Georges’owi Buffonowi, który opisał ją w swojej Historii naturalnej wydanej w latach 1749–1788. Pomysł taki podał także David Brewster w 1811 roku.