Spawanie łukiem krytym

Ten artykuł od 2012-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Spawanie łukiem krytym (ang. SAW - Submerged Arc Welding) – metoda spawania polegająca na łączeniu elementów metalowych za pomocą elektrody w otulinie granulowanego topnika. Z powodu wytwarzania wysokiej temperatury przez łuk elektryczny topnik, stapiając się, tworzy ochronną warstwę żużla pokrywającego spoinę i nie dopuszcza do utlenienia spoiny. Tego typu proces spawania prowadzi się zwykle za pomocą w pełni zautomatyzowanego sprzętu, dostępne są także ręcznie prowadzone uchwyty. Dla zwiększenia wydajności spawania stosuje się rozwiązanie z kilkoma elektrodami. Metoda spawania łukiem krytym, dzięki bardzo dużej szybkości spajania, bardzo dobrze nadaje się do wykonywania długich prostoliniowych złączy w pozycji podolnej. Metoda jest często stosowana w trakcie produkcji zbiorników ciśnieniowych, w zakładach chemicznych, w trakcie wytwarzania dużych konstrukcji stalowych, w pracach naprawczych oraz w przemyśle stoczniowym.

• napawanie
• spawanie blach o dużej grubości (>10 mm)
• spawanie automatyczne w liniach spawalniczych
• montaż dużych konstrukcji stalowych

• dobra jakość spoiny
• dobra wydajność pracy
• wysoka sprawność energetyczna
• dobre warunki pracy spawacza - łuk elektryczny schowany jest pod warstwą topnika
• brak szkodliwych oparów (gazów spawalniczych)

• aby spawać w pozycji innej niż podolna, należy zastosować specjalne oprzyrządowanie (w praktyce niestosowane)
• przed spawaniem topnik musi być odpowiednio przygotowany (konieczne suszenie)