Spawanie elektronowe

Spawanie elektronowe, właściwie spawanie wiązką elektronową – rodzaj techniki spawania metali, polegające na nagrzewaniu miejsca łączenia przy pomocy wiązki elektronowej. Do spawania tą techniką służy spawarka elektronowa, w której źródłem elektronów jest działo elektronowe. Elektrony są przyspieszane napięciem na poziomie dziesiątek kilowoltów. Charakterystycznymi cechami spawania elektronowego jest to, że spawanie odbywa się najczęściej w środowisku próżni rzędu 10⁻⁸ atm, a także to, że spoina tworzy się przez stopienie brzegów łączonych detali.

Spawanie elektronowe odznacza się szeregiem korzystnych właściwości. Technika ta pozwala łączyć metale (np. wolfram-miedź, niob-miedź), których nie daje się łączyć innymi technikami spawalniczymi.

Inicjatorem stosowania tej techniki spawania w Polsce był prof. Wiesław Barwicz.