Stanisław Borzyszkowski
porucznik artylerii | |||
Data i miejsce urodzenia | 13 listopada 1897 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 28 października 1968 | ||
Przebieg służby | |||
Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Niemieckiego | ||
Jednostki | 64 pułk piechoty | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
Odznaczenia | |||
|
Stanisław Borzyszkowski (ur. 13 listopada 1897 w Bindudze, zm. 28 października 1968 w Suszu) – żołnierz armii niemieckiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 13 listopada 1897 we wsi Binduga, w rodzinie Jakuba i Magdaleny z Prądzyńskich[1]. W 1915 powołany do armii niemieckiej. W jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej. W październiku 1919 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego i skierowany został do 64 pułku piechoty. Później przeniesiony do 16 dywizjonu artylerii ciężkiej, a od marca 1920 walczył w składzie 1 baterii 16 pułku artylerii polowej w wojnie polsko-bolszewickiej. W bitwie pod Terespolem, w czasie gwałtownego ataku Rosjan, pod silnym ostrzałem artylerii, kierował ogniem swoich baterii niszcząc nacierającego wroga. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari”[2]. W listopadzie 1920 awansował na podporucznika i skierowany został na kurs w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Rembertowie. 6 sierpnia 1921 na własną prośbę został przeniesiony do rezerwy[1]. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu stopień porucznika z dniem z 2 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii[3]. Posiadał przydział w rezerwie do 16 pułku artylerii lekkiej[3].
W 1925, po trzyletnich studiach, uzyskał dyplom nauk leśnych na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Od stycznia 1925 pracował Lasach Państwowych, początkowo w Dyrekcji Toruńskiej, następnie Dyrekcji Bydgoskiej, a od 1 kwietnia 1932 w Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży na stanowisku kierownika nadleśnictwa Jasień, w gminie Szereszów powiatu prużańskiego[4].
W czasie II wojny światowej powołany do służby wojskowej. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR dowodzonych przez gen. Władysława Andersa. Po zakończeniu działań wojennych powrócił w 1948 do kraju i podjął pracę zawodową[2]. Od 1968 na emeryturze. Zmarł w Suszu i tam spoczywa na miejscowym cmentarzu.
Od 1932 żonaty z Marią Osińską, z którą miał córkę Marię (1934) i syna Andrzeja (1937)[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2406 – 19 lutego 1921[5][1][2]
- Krzyż Walecznych[6][2]
Przypisy
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 21.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932, s. 110.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922, s. 467.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
Bibliografia
- Borzyszkowski Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.5-463 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-22].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.