Stanisław Kamieński

Stanisław Kamieński
komandor porucznik komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

 MW Imperium Rosyjskiego
 Marynarka Wojenna (II RP)

Jednostki

Kierownictwo Marynarki Wojennej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Stanisław Kamieński (ur. 14 marca 1892 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – komandor porucznik inżynier Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Heleny z Preissów. Absolwent Wydziału Mechanicznego Morskiej Szkoły Inżynierii[1] w Kronsztadzie Politechniki Moskiewskiej. Wcielony do armii rosyjskiej, walczył w I wojnie światowej. W 1919 wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestnik wojny 1920.

30 kwietnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana porucznika i 8. lokatą w korpusie technicznym[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana-porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej, korpus techniczny, a jego oddziałem macierzystym było Kierownictwo Marynarki Wojennej[3]. W 1923 roku był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej[4]. Brał (od 20 grudnia 1926) udział w pracach komisji powołanej przez kontradmirała Jerzego Świrskiego w celu wyłonienia ofert na zakup okrętów podwodnych. W 1928 przebywał we Francji jako członek komisji przy budowie okrętów podwodnych Marynarki Wojennej[5]. W 1929 rozkazem Kierownictwa Marynarki Wojennej Nr 99 z 25 października 1929 został wyznaczony do składu komisji do odbioru ORP „Ryś”. W 1932 służył w Kierownictwie Marynarki Wojennej, uczestniczył w pracach Komisji Nadzwyczajnej do spraw okrętów podwodnych[6]. 27 czerwca 1935 roku został awansowany na stopień komandora porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej, korpus techniczny[7]. W 1935 roku był w komisji która opracowała nowe warunki oferty na zakup okrętów podwodnych. Od lipca 1936 roku do 1939 roku był kierownikiem Wydziału Budowy Okrętów w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Warszawie.

Podczas kampanii wrześniowej podjęto decyzję o ewakuacji KMW z Warszawy. Zgodnie wytycznymi Naczelnego Dowództwa z 5 września admirał Jerzy Świrski wydał rozkazy dotyczące ewakuacji KMW do Pińska. Skład Kierownictwa został podzielony na dwie grupy. Stanisław Kamieński był w grupie, która ewakuowała koleją, pod dowództwem kontradmirała Xawerego Czernickiego. Po przybyciu do Pińska 8 września 1939 KMW znów podzieliło się. Większa część stanu osobowego, udała się pociągiem do Brodów, a następnie do Równego. Wobec uszkodzenia torów transport skierowano na stację Klewań. Ze stacji już pieszo grupa udała się w kierunku Łunińca. W miejscowości Deraźne, do kontradm. Czernickiego dotarła wiadomość o agresji sowieckiej na Polskę. Zezwolił on kilku oficerom by dołączyli do oddziałów KOP walczących z wojskami radzieckimi. Pozostała część zespołu KMW (około 160 osób) pozostała w Deraźnym. Nawiązano rozmowy z Armią Czerwoną. W skład delegacji prowadzącej negocjacje z Rosjanami został włączony Stanisław Kamieński. Wszyscy, na czele z Czernickim (11 osób) zostali aresztowani i wywiezieni w głąb ZSRR, a następnie zamordowana w Katyniu[1]. Według stanu 20 marca 1940 Kamieński był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[8] – lista wywózkowa 017/1 z 05.04.1940. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 24.04.1943. Przy szczątkach znaleziono kilka wizytówek, okulary i fotografie[9][10]. Figuruje na liście AM-177-460 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0460. Nazwisko Kamieńskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 460) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 101 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 105 z 1943. Krewni do 1957 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. W Archiwum Robla (pakiet 0867-05) znajduje się kalendarzyk, znaleziony przy szczątkach kpt. Józefa Trepiaka, w którym pod datą 20 marca 1940 w spisie oficerów figuruje Kamieński.

Był żonaty z Agnieszką Gimbuttówną, z którą miał syna Stanisława i córkę Halinę[11].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień komandora[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[13].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b DariuszD. Nawrot DariuszD., Zbrodnia katyńska w dziejach Polskiej Marynarki Wojennej, „Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej” (R. LI, Nr 1 (180)), 2010, s. 138–141 .
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 900.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 417.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1447, 1539.
  5. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 853.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 401, 893.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 81.
  8. ↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 362 .
  9. ↑ Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 177 .
  10. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07]  (pol.).
  11. ↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 246 .
  12. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  13. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1316.
  15. ↑ M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za zasługi, położone w dziedzinie wyszkolenia armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  16. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 336.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.