Stanisław Profic
major piechoty | |||
Data i miejsce urodzenia | 4 grudnia 1896 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1914–1925 i 1939–1940 | ||
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier | ||
Formacja | Legiony Polskie | ||
Jednostki | 3 Pułk Piechoty Legionów | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
Odznaczenia | |||
|
Stanisław Józef Profic (ur. 4 grudnia 1896 w Wadowicach, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Stanisław Józef Profic urodził się 4 grudnia 1896 w Wadowicach, w rodzinie Kazimierza i Krystyny z domu Luberda[1].
Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Drużyn Sokolich. W czasie wojny służył w Legionach w 3 pułku piechoty[1]. Brał udział w walkach na froncie karpackim w szeregach II Brygady Legionów Polskich. W czerwcu 1915 roku został ranny w walkach pod Rokitną. 25 czerwca 1915 roku został awansowany na chorążego, a 1 lipca 1916 roku na podporucznika Legionów.
Jako oficer byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego w randze podporucznika[2]. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 2 pułku piechoty Legionów i 1 pułku piechoty Legionów[3]. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. 15 listopada 1922 roku został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto I na stanowisko I referenta, pozostając oficerem nadetatowym 73 pułku piechoty[4]. W czerwcu 1923 został przydzielony do Wojskowej Kontroli Generalnej[5][3]. Pełnił służbę w Oddziale Kontroli Administracyjnej. Następnie został przydzielony do Korpusu Kontrolerów. Z dniem 30 czerwca 1925 został przeniesiony w stan spoczynku[6].
W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[7]. Działał czynnie w organizacjach byłych legionistów oraz w Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny Województwa Wileńskiego. W 1931 roku został wybrany do prezydium federacji[8].
W czasie mobilizacji w 1939 roku został powołany do służby czynnej. W 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 4020[9].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7354[1]
- Krzyż Niepodległości (24 października 1931)[11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
- ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 1, nr 1, Warszawa 1918, s. 4.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 29 listopada 1922 roku, s. 868.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 29 czerwca 1923 roku, s. 433.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 14 maja 1925 roku, s. 257.
- ↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 326, 890.
- ↑ Rocznik Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny Województwa Wileńskiego, 1934 T. 1
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 233.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 3.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 30, 334, 403.
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 294, 347.
- Rocznik Oficerski Rezerw - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Profic Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.66-5859 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-03].
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 432.
- http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/6972.