Stanley Matthews

Ten artykuł od 2009-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Stanley Matthews

Data i miejsce urodzenia	1 lutego 1915 Hanley
Data i miejsce śmierci	23 lutego 2000 Stoke-on-Trent
Wzrost	175 cm
Pozycja	prawoskrzydłowy
Kariera juniorska
Lata Klub 1930–1932 Stoke City
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1932–1947 Stoke City 259 (51) 1947–1961 Blackpool FC 379 (17) 1961–1965 Stoke City 59 (3) W sumie: 697 (71)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1934–1957  Anglia 54 (11) 1947–1955  Wielka Brytania 2 (0) W sumie: 56 (11)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1965–1968 Port Vale FC 1970–1971 Hibernians FC
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Sir Stanley Matthews (ur. 1 lutego 1915 w Hanley, zm. 23 lutego 2000) – angielski piłkarz, prawoskrzydłowy. Pierwszy zdobywca Złotej Piłki tygodnika „France Football”.

Jeden z największych fenomenów światowego futbolu, podziwiany za elegancki i skuteczny styl gry (obdarzono go przydomkiem The Wizard of the Dribble – czarodziej dryblingu), ale także za piłkarską długowieczność – pierwszy zawodowy kontrakt (ze Stoke City) podpisał w 1932, a profesjonalną karierę skończył w 1965, już po 50 urodzinach. Poza Stoke, którego barw bronił w latach 1932–1947 oraz 1961 – 1965, grał także w Blackpool F.C., gdzie stworzył niezapomniany duet ze Stanem Mortensenem – wspólnie zdobyli Puchar Anglii w 1953. W spotkaniu finałowym Mortensen strzelił 3 bramki, a Matthews rozegrał jeden z najlepszych meczów w karierze. W 1948 został piłkarzem roku w Anglii w premierowym plebiscycie zorganizowanym przez dziennikarzy piszących o piłce (kolejny raz zdobył ten tytuł 15 lat później).

W reprezentacji debiutował w meczu z Walią w 1934, ostatni raz zagrał w 1957. Łącznie zagrał w 54 meczach i strzelił 11 bramek. Brał udział w dwóch turniejach finałowych piłkarskich mistrzostw świata (1950, 1954), jednak oba starty zakończyły się klęską Anglików.

Za swoje boiskowe osiągnięcia został w 1965 uhonorowany tytułem szlacheckim.