Stefan Adamiecki
kapitan administracji | |||
Data i miejsce urodzenia | 26 września 1893 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | |||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1915–1940 | ||
Siły zbrojne | Armia Imperium Rosyjskiego | ||
Jednostki | |||
Stanowiska | oficer adm.-mat. | ||
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
Odznaczenia | |||
|
Stefan Adamiecki (ur. 26 września 1893 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan administracji (artylerii) Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 26 września 1893 w Warszawie, w rodzinie Stefana i Stefanii z Dobrzańskich[1]. Egzamin dojrzałości zdał po ukończeniu Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców w Warszawie. Naukę kontynuował w latach 1912–1915 na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej, a następnie w SGGW w Warszawie.
W 1915 został wcielony do armii rosyjskiej. Brał udział w walkach na froncie rosyjskim i niemieckim. W grudniu 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego. Za udział w walkach z bolszewikami został odznaczony Amarantową Wstążką. W lipcu 1918 internowany w obozie Iwanowo. Zwolniony w październiku tego samego roku.
Po zwolnieniu z niewoli wstąpił na ochotnika do 1 pułku szwoleżerów, skąd został przeniesiony do baterii dywizyjnej artylerii konnej w Dowództwie Okręgu Korpusu w Warszawie. Po skończeniu Szkoły Podoficerskiej Artylerii w Poznaniu, 14 czerwca 1920 jako podchorąży został wcielony do 4 dywizjonu artylerii konnej na stanowisko dowódcy plutonu. Z dywizjonem odbył kampanię wojenną 1920. Za udział w walkach z kawalerią Budionnego, dowodząc 4 baterią 4 dak w bitwach pod Mikołajowem i Antoninem w sierpniu 1920 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
1 października 1920 został mianowany podporucznikiem. Do 1923 służył w 4 dak w Suwałkach, przeniesiony następnie do 11 dywizjonu artylerii konnej w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy baterii, ale w grudniu 1928 już jako porucznik wrócił do 4 dak[2][3]. W grudniu 1934 został przeniesiony do 12 pułku artylerii lekkiej w Złoczowie[4]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[5]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w 12 pal na stanowisku oficera administracyjno-materiałowego[6].
Po agresji III Rzeszy na Polskę walczył w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji miasta przed Armią Czerwoną wbrew warunkom kapitulacji wzięty do niewoli sowieckiej, osadzony w obozie w Starobielsku, a następnie zamordowany przez NKWD w Charkowie[1]. Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3188 (1922)[8]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie[9]: po raz pierwszy w 1921[10])
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[11]
- Srebrny Krzyż Zasługi[1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Amarantowa wstążka
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[12]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b c d e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 343.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 196, 717.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 264.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 303.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 730.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 107.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 196.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 55.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pacę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 366.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.