Stefan Benedykt

Stefan Benedykt
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 listopada 1896
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

21 marca 1987
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Błękitna Armia
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Stefan Marian Juliusz Benedykt ps. „Feliks Markowski”, „Józef” (ur. 29 listopada 1896 w Wiedniu[1], zm. 21 marca 1987 w Londynie) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. Awansowany przez Prezydenta RP na uchodźstwie na stopień pułkownika, członek Głównej Komisji Rewizyjnej Związku Legionistów Polskich od 1936 roku[2].

Życiorys

Stefan Benedykt urodził się 29 listopada 1896 w Wiedniu[3] (lub we Lwowie[4]) w rodzinie Fryderyka i Barbary[5].

28 sierpnia 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego[1]. 26 września 1914 roku, po rozwiązaniu Legionu Wschodniego, złożył przysięgę na wierność cesarzowi i został przydzielony do 5 kompanii 2 pułku piechoty. Od 14 stycznia do 14 maja 1915 roku był słuchaczem II Kursu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich w Marmarosz-Sziget i Kamieńsku (od połowy kwietnia). W dniach 4 i 5 maja 1915 roku złożył egzaminy końcowe[6]. Po ukończeniu kursu został przydzielony do I batalionu 4 pułku piechoty, w którym został komendantem plutonu. 6 lipca 1916 roku w czasie bitwy pod Kostiuchnówką został ciężko ranny i dostał się do rosyjskiej niewoli. W czasie służby w Legionach Polskich awansował na chorążego (15 listopada 1915 roku) i podporucznika (15 lipca 1916 roku)[7].

W 1917 roku podjął nieudaną próbę ucieczki z niewoli zakończoną karą trzech miesięcy aresztu. Kolejna ucieczka zakończyła się powodzeniem i wstąpieniem w szeregi Polskiej Organizacji Wojskowej i II Korpusu Polskiego w Rosji. Po bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918 roku) przedostał się do Murmańska. 26 listopada 1918 roku wyjechał z misją kurierską do Armii Polskiej we Francji, z którą w kwietniu następnego roku powrócił do kraju.

16 czerwca do 30 listopada 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 19 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana z tytułem „przydzielony do Sztabu Generalnego”, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii generała Hallera. Pełnił wówczas służbę w Oddziale II Informacyjnym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[8].

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Szpitalu Nr 1 w Krakowie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 4 pułk piechoty Legionów[9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 138. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W 1923 roku pełnił służbę w 58 pułku piechoty w Poznaniu[11]. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 55. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Z dniem 31 lipca 1924 roku został przeniesiony w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej stwierdzonej „na podstawie przeprowadzonej superrewizji”. Mieszkał wówczas w Krakowie przy ulicy Krowoderskiej 11[13].

Po zwolnieniu z wojska ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym pracował jako dziennikarz. W 1928 roku mieszkał w Warszawie[14]. W 1934 roku, jako major ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów stanu spoczynku piechoty, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15].

Po kampanii wrześniowej 1939 roku został internowany na Węgrzech. W listopadzie 1943 roku na terytorium Królestwa Węgier wszedł w skład sztabu Oddziałów Armii Krajowej na czele których stał pułkownik dyplomowany Jan Korkozowicz ps. „Barski”. W sztabie OAK kierował referatem informacyjnym[16]. Po wejściu Niemców na terytorium Królestwa Węgier (19 marca 1944 roku) został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym Mauthausen.

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Londynie. Był członkiem Ligi Niepodległości Polski. Został awansowany przez prezydenta RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika[4] i pułkownika[5]. Podpisał list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszami protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)[17]. Zmarł 21 marca 1987 w Londynie[5]. Jego pogrzeb odbył się w kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie[4]. Był żonaty Zofią z Janiewiczów h. Junosza (1912–1982)[18].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b StanisławS. Łoza StanisławS. (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 35 .
  2. ↑ Związek Legionistów Polskich : 1936-1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
  3. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-08-23] .
  4. ↑ a b c Marian Brzezicki. Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 53, s. 99, Czerwiec 1987. Koło Lwowian w Londynie. 
  5. ↑ a b c Wykaz Legionistów ↓.
  6. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 270.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 19.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, s. 788.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 31, 551.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 39.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 290, 405.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 60 z 27 czerwca 1924 roku, s. 360..
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 898.
  15. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 842.
  16. ↑ Piotr Matusak, Plany odtworzenia WP przez ruch oporu poza granicami ziem polskich w latach 1939–1945, s. 316. Andrzej Przewoźnik, Polacy w Królestwie Węgier 1939–1945, ISBN 963-86671-4-1, s. 31.
  17. ↑ Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 34.
  18. ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 44, s. 99, Grudzień 1982. Koło Lwowian w Londynie. 
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu pracy dziennikarskiej”.

Bibliografia

  • Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
  • Stefan Marian Juliusz Benedykt. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-03-16].
  • Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.