Unia celna

Unia celna – porozumienie handlowe, w ramach którego kraje członkowskie znoszą cła i inne taryfy w obrotach handlowych oraz ustalają wspólną zewnętrzną politykę handlową.

Niższym stadium integracji jest strefa wolnego handlu, w której nie obowiązuje wspólna polityka wobec państw trzecich. Wyższym stadium jest wspólny rynek, a więc dodatkowo swobodny przepływ czynników produkcji.

Krótkookresowymi efektami utworzenia unii celnej są efekt kreacji handlu oraz efekt przesunięcia handlu^[1]. W dłuższym okresie można zaobserwować zmianę skali produkcji, związaną z powiększeniem się rynku. Są to tak zwane korzyści ze skali produkcji. Innym skutkiem jest wzrost konkurencji, który wymaga wzrostu efektywności gospodarowania przedsiębiorstw. W nowo zaistniałej sytuacji przedsiębiorstwa muszą podejmować odpowiednie kroki, aby stać się konkurencyjnymi w porównaniu z zagranicznymi przedsiębiorstwami.

Przykładami unii celnej są:

• Niemiecki Związek Celny, powołany w 1834 przez państwa niemieckie,
• unia celna krajów Beneluksu, powołana w 1948,
• Europejska Wspólnota Gospodarcza, utworzona w 1957, jako unia celna działała od 1968, w 1992 przekształcona w Unię Europejską; do wspólnego obszaru celnego w latach 1991-2001 dopuszczono trzy nie należące do EWG/WE/UE państwa: Andorę, San Marino i Turcję.

Przypisy

Bibliografia

• Adam Budnikowski: Międzynarodowe stosunku gospodarcze. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2006, s. 252–253. ISBN 83-208-1622-X.