Władysław Spławiński

Władysław Zachariasz Spławiński
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 września 1889
Kraków

Data śmierci

1948

Przebieg służby
Lata służby

1908–1909, 1915–1935, 1939–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Warszawa M. II

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Zachariasz Spławiński (ur. 6 września 1889 w Krakowie, zm. w 1948) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 6 września 1889 w Krakowie, w rodzinie Maksymiliana i Marii z domu Lukas[1]. Miał czworo rodzeństwa. W 1901, po ukończeniu szkoły powszechnej, rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie[2]. W 1908, po zdaniu egzaminu maturalnego w klasie VIIIb, odbył obowiązkową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika[2][3]. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1911 i otrzymał przydział w rezerwie do 45 Galicyjskiego Pułku Piechoty w Przemyślu[4]. W 1913 został mianowany chorążym rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1911[5]. W latach 1909–1913 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego[6]. W międzyczasie (1912–1913) wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach[7].

3 października 1921 został przeniesiony do 2 Dywizjonu Żandarmerii w Lublinie na stanowisko komendanta Kadry Szwadronu Zapasowego w Krasnymstawie[2]. Od 3 marca 1923 pełnił obowiązki dowódcy 2 Dywizjonu Żandarmerii[2]. 30 marca 1927 został przeniesiony do kadry oficerów żandarmerii z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II i przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lublin na okres czterech miesięcy celem odbycia praktyki[8]. Później przedłużono mu przeniesienie służbowe o dwa miesiące[9]. 8 października 1927 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Piotrków na stanowisko komendanta[10][2]. W październiku 1927 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty i pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w PKU Piotrków[11]. 25 stycznia 1929 został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto II na stanowisko komendanta[12][2]. Z dniem 30 września 1935 został przeniesiony w stan spoczynku[13].

Mieszkał w Warszawie przy ul. Jagiellońskiej 31[14]. W 1936 przeniósł się do Bielska na Śląsku i zamieszkał przy ul. Zielonej 2 m. 2[15]. W następnym roku przeniósł się na ulicę Widok 20[15]. Był wówczas zatrudniony w firmie „Karl Korn”, w charakterze kierownika zakładu przemysłowego[16]. W sierpniu 1937 był wezwany do Warszawy w celach wojskowych, gdzie otrzymał rozkaz wyjazdu wystawiony przez 1 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej[16].

Przebywał w Oflagu VI E Dorsten[17]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju (został zarejestrowany w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym w Krakowie)[17].

Był żonaty z Eugenią z Chromowskich, z którą miał córkę Krystynę (ur. 14 października 1918) i syna Zbigniewa (ur. 18 czerwca 1920)[18].

Ordery i odznaczenia

9 grudnia 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[21].

Przypisy

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 4.
  3. ↑ Sprawozdanie 1908 ↓, s. 85.
  4. ↑ Schematismus 1912 ↓, s. 457, 557.
  5. ↑ Schematismus 1914 ↓, s. 345.
  6. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  7. ↑ a b Schematismus 1914 ↓, s. 469.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927, s. 74.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 25 sierpnia 1927, s. 261.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927, s. 286.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 295.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929, s. 26.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935, s. 86.
  14. ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 8.
  15. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 8.
  16. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 9.
  17. ↑ a b Straty ↓.
  18. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  19. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
  20. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 597.
  21. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-13]..

Bibliografia

  • Spławiński Władysław Zachariasz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.17-1045 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-13].
  • Sprawozdanie Dyrektora c. k. Gimnazyum Nowodworskiego czyli Św. Anny w Krakowie za rok szkolny 1908. Kraków: Nakładem Funduszu Naukowego, 1908.
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1912. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1911. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1916. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.

Linki zewnętrzne

  • Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-01-13].