Warszawskie Koło Intelektualistów : Zobacz też, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Warszawskie Koło Intelektualistów

Ten artykuł od 2016-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Warszawskie Koło Intelektualistów – przedwojenna organizacja racjonalistów i wolnomyślicieli powołana uchwałą zarządu głównego Polskiego Związku Myśli Wolnej z dnia 27 czerwca 1930 jako swoista elita intelektualna tej największej przedwojennej organizacji wolnomyślicielskiej. Był to nurt prozachodni, który zarazem dystansował się od nurtu „proletariackiego” w łonie polskiego wolnomyślicielstwa, jak określił go ks. Skrudnik: „prawy odłam bezbożników polskich”.

Według statutu, celem Koła Intelektualistów było „pogłębienie teoretyczne zasad myśli wolnej i stworzenie ośrodka, dokoła którego zgrupowaliby się intelektualiści-wolnomyśliciele z całego kraju”. Wzorem organizacyjnym koła była francuska Unia Racjonalistyczna – związek, „który postawił sobie za zadanie szerzenie ducha nauki i metody naukowej”.

Prezesem Warszawskiego Koła Intelektualistów został Tadeusz Kotarbiński, sekretarzem – Helena Maurizio, zaś skarbnikiem – Józef Landau.

Organem Koła był miesięcznik „Racjonalista”.