Wybory prezydenckie we Francji w 1969 roku

Ten artykuł od 2012-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wybory prezydenckie we Francji roku 1969 – wybory na urząd prezydenta we Francji w 1969 roku. Wybory te zasługiwać mogą na miano przedterminowych, gdyż druga 7-letnia kadencja generała Charles’a de Gaulle’a (rozpoczęta na początku 1966) kończyć się miała dopiero w styczniu 1973. Jednakże de Gaulle ustąpił z urzędu po przegranym referendum w kwietniu 1969, co niosło za sobą konieczność zorganizowania nowej elekcji.

Sytuacja

Wielu uważało, iż do klęski de Gaulle’a w referendum w sprawie regionów i reformy Senatu przyczynił się nie tylko brak poparcia ze strony sojuszniczych Niezależnych Republikanów, którym przewodził Valéry Giscard d’Estaing, czy zgodny sprzeciw opozycyjnych sił, ale i „krecia robota” niektórych gaullistów, którzy sądzili, iż należy wymienić de Gaulle’a (miał wtedy 78 lat, a poza tym konserwatywna część jego popleczników obawiała się jego koncepcji gospodarczych, czyli partycypacji). Były premier Georges Pompidou, który po wydarzeniach w maju 1968 roku został przeniesiony przez generała do rezerwy republiki (jego następcą na stanowisku szefa rządu został Maurice Couve de Murville, on zaś został deputowanym do Zgromadzenia Narodowego), w czasie pobytu w Rzymie oświadczył dziennikarzom, iż „nie jest dla nikogo tajemnicą, że będzie kandydował na stanowisko prezydenta Republiki, o ile będzie wolne”, zaznaczając wszelako, iż musi być przedtem wolne.

Pompidou uważany był przez większość gaullistów za jedynego możliwego sukcesora de Gaulle’a (miał mocną pozycję w partii po wielu latach w charakterze szefa rządu i sam generał nieraz mówił w swoim otoczeniu o takiej możliwości). Wciąż trwają spory, czy „deklaracja rzymska” była świadomym dążeniem do zmiany na stanowisku prezydenta (wyraźnie osłabiła szanse de Gaulle’a w referendum, a on sam zapowiedział, że w wypadku porażki natychmiast opuści Pałac Elizejski), czy też niewinną wypowiedzią.

Tak czy inaczej de Gaulle przegrał referendum i 28 kwietnia, po ponad 10 latach na stanowisku głowy państwa, ustąpił. Nowe wybory miały się odbyć niebawem.

Kandydaci

Potencjalni, ale ostatecznie nie zgłoszeni

• Francois Mitterrand, niekwestionowany przywódca lewicy niekomunistycznej, który kandydował już na prezydenta w roku 1965 (także z poparciem FKP) i przeszedł do drugiej tury. Jednakże porażka jego koncepcji (rezygnacja de Gaulle’a i stworzenie rządu tymczasowego pod przewodnictwem Pierre’a Mendes France’a) osłabiły jego pozycję, w związku z czym postanowił nie kandydować
• Antoine Pinay, były premier (1952-1953) i minister finansów w gabinecie de Gaulle’a (1958-1920). Pinay cieszył się dużym poparciem wśród umiarkowanej prawicy, oraz sporą popularnością w społeczeństwie (był ongiś jednym z najpopularniejszych premierów). Jednakże jego wiek (tylko rok młodszy od de Gaulle’a), skłonił go do nie stawania w szranki (i tak dożył roku 1994 jako najdłużej żyjący premier Francji w historii)
• Georges Bidault, były minister spraw zagranicznych w rządzie de Gaulle’a po wyzwoleniu, a w roku 1946 głowa państwa i rządu (jakby jednocześnie prezydent, jak go też potocznie zwano, i premier). Stał także na czele rządu w latach 1949–1950. Skonfliktowany z de Gaulle’em na tle polityki wobec Algierii (był potem jednym z politycznych liderów OAS)
• Jacques Soustelle, jeden z pierwszych londyńskich gaullistów i bliski współpracownik de Gaulle’a przez wiele lat. Swego czasu gubernator generalny Algierii i minister. Jak Bidault poróżniony z prezydentem na tle polityki wobec kolonii i również zamieszany z konspirację OAS
• Valéry Giscard d’Estaing, przywódca Niezależnych Republikanów, czyli stronnictwa umiarkowanej prawicy o orientacji liberalnej. Były minister finansów. Uchodzący za ucznia Pinaya. Przyszły prezydent (1974-1981).

Kandydaci, którzy wystartowali

• Georges Pompidou, popierany przez gaullistów i Giscarda d’Estaing
• Alain Poher, przewodniczący Senatu reprezentujący umiarkowaną prawicę. Przez dwa miesiące (między rezygnacją de Gaulle’a w zaprzysiężeniem jego obranego następcy) z racji urzędu tymczasowy prezydent (President Par Interim). Początkowo mało znany szybko zaskarbił sobie dużą popularność. Ponownie tymczasowy szef państwa w 1974
• Jacques Duclos, weteran kierownictwa Partii Komunistycznej, oczywiście przez nią popierany
• Gaston Defferre, potencjalny kandydat w 1965, teraz reprezentujący całą lewicę niekomunistyczną
• Michel Rocard, szef Zjednoczonej Partii Socjalistycznej (niekomunistycznej, ale na lewo od socjalistów), przyszły premier (1988-1991) i lider Parti Socialiste
• Louis Ducatel, niezależny
• Alain Krivine, trockista

Pierwsza tura (1 czerwca 1969)

Druga tura (15 czerwca 1969)

Defferre poparł otwarcie w drugiej turze Pohera