Złotopiór niebieskoszyi
Galbula cyanicollis[1] | |||
Cassin, 1851 | |||
Samiec | |||
Samica | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ptaki | ||
Podgromada | Neornithes | ||
Infragromada | ptaki neognatyczne | ||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | Galbula | ||
Gatunek | złotopiór niebieskoszyi | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
najmniejszej troski | |||
Zasięg występowania | |||
| |||
|
Złotopiór niebieskoszyi[4] (Galbula cyanicollis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny złotopiórów (Galbulidae). Występuje w Brazylii, Boliwii i Peru[3]. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Taksonomia i systematyka
Gatunek monotypowy[5][6]. On i złotopiór żółtodzioby (Galbula albirostris) były kiedyś uznawane za konspecyficzne (należące do tego samego gatunku), ale od około 1974 roku traktuje się je jako supergatunek[7].
Morfologia
Złotopiór niebieskoszyi mierzy od 19 do 22 cm i waży od 21 do 26 g. U samca górne części ciała są lśniąco zielone, a spód kasztanowy. Twarz ma kolor stalowoniebieski do zielonego – zmienia gradient od wschodu zasięgu występowania na zachód. Samica jest bardziej matowa, a jej spód ciała jest płowobrązowy[5].
Występowanie i siedlisko
Złotopiór niebieskoszyi występuje na wschód od Andów i na południe od Amazonki. Spotykany we wschodnim Peru, daleko na północy Boliwii oraz w Brazylii na wschód do Maranhão i na południe do Rondônia i północnego Mato Grosso. Zamieszkuje wnętrza lasów terra firme i várzea. Występuje tam w niższych warstwach. Obecny również w lasach galeriowych w brazylijskim cerrado. Na wysokości do 900 m n.p.m.[5]
Zachowanie
Pożywienie
Dieta złotopióra składa się z szerokiej gamy owadów. Przesiaduje na odsłoniętych gałęziach i stamtąd wyskakuje, aby złapać lecącą zdobycz[5].
Rozród
Nory gniazdowe złotopióra zostały znalezione w Brazylii w nadrzewnych gniazdach termitów na wysokości 1–2 m nad ziemią – jedna w czerwcu, a druga w październiku; w każdej z nich znajdowały się dwa jaja. Gniazdujące ptaki stwierdzono we wrześniu[5].
Wokalizacje
Głos złotopióra niebieskoszyjego jest zasadniczo taki sam jak żółtodziobego[5].
Status zagrożenia i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje złotopióra niebieskoszyjego za gatunek najmniejszej troski (least concern – LC). Trend populacyjny jest malejący[3]. Występuje na kilku obszarach chronionych i jest zazwyczaj pospolity w obrębie swego zasięgu występowania. Jednak, jak zauważają Tobias i inni, wykazuje większą zależność od nienaruszonego podszytu leśnego, co, podobnie jak u G. albirostris, wiąże się prawdopodobnie z większą podatnością na wylesianie niż większość innych złotopiórów[5].
Przypisy
- ↑ Galbula cyanicollis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c D.D. Lepage D.D., Blue-necked Jacamar Galbula cyanicollis, [w:] Avibase [online] [dostęp 2023-12-10] (ang.).
- ↑ a b c Galbula cyanicollis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Galbulidae Vigors, 1825 - złotopióry - Jacamars (Wersja: 2015-09-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-12-10].
- ↑ a b c d e f g Joseph A.J.A. Tobias Joseph A.J.A. i inni, Blue-cheeked Jacamar (Galbula cyanicollis), version 1.0, [w:] Birds of the World (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana), 2020, DOI: 10.2173/bow.bucjac1.01 [dostęp 2023-12-10] (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.2). [dostęp 2023-12-10]. (ang.).
- ↑ J.V.J.V. Remsen J.V.J.V., jr. i inni, Version 27 November 2023. A classification of the bird species of South America [online], Museum of Natural Science, Louisiana State University [dostęp 2023-12-10] .
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Śpiew: [1], nawoływanie: [2]. xeno-canto (ang.)