Zygmunt Andrzej Wielopolski
Fotografia z ok. 1870 | |
Wielopolski Hrabia | |
Rodzina | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 30 stycznia 1833 |
Data i miejsce śmierci | 27 lutego 1902 |
Ojciec | Aleksander Wielopolski |
Matka | Paulina Apolonia Potocka |
Żona | Albertyna Leopoldyna Wilhelmina Montenuovo |
Dzieci | Aleksander Erwin Wielopolski |
Odznaczenia | |
Zygmunt Andrzej Wielopolski (ur. 30 stycznia 1833 w Krakowie, zm. 27 lutego 1902 w Berlinie) – polityk konserwatywny o orientacji prorosyjskiej, prezydent Warszawy, tajny radca, szambelan, koniuszy i wielki łowczy dworu rosyjskiego[1], po powstaniu styczniowym czołowy działacz ugodowy[2], XIV ordynat Ordynacji Pińczowskiej Myszkowskich[1].
Życiorys
Syn Aleksandra Wielopolskiego i jego drugiej żony Pauliny Apolonii Potockiej. Brat Józefa Wielopolskiego. Mąż Albertyny Leopoldyny von Neipperg di Montenuovo. Ojciec Aleksandra Wielopolskiego XV ordynata Ordynacji Myszkowskich[3]. Służbę wojskową w armii carskiej rozpoczął w 1852 roku w pułku ułanów stacjonującym na Lubelszczyźnie[4]. Brał udział w wojnie krymskiej w latach 1855-1856.
Członek Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w 1858 roku[5].
W okresie od 16 sierpnia 1862 do 18 września 1863 roku sprawował urząd prezydenta Warszawy, powierzony mu przez ojca. Uczestniczył w 1862 roku, wraz z oberpolicmajstrem Siergiejem Muchanowem, w przygotowaniu listy 12 tysięcy młodych obywateli Królestwa Polskiego wytypowanych do branki[6].
Był kontynuatorem polityki ojca, stając się filarem ugrupowania (z którym współpracowała część wyższej hierarchii duchownej) będącego zwolennikiem ugody z carem. W 1877 roku złożył wiernopoddańczy hołd carowi rosyjskiemu oraz deklarację lojalności i prośbę o przebaczenie przeszłości podpisaną przez ponad 800 wybitniejszych obywateli polskich. Kazimierz Krzywicki będący doradcą Zygmunta Wielopolskiego w broszurze pt. Polska i Rosja w 1872 roku zawarł credo polityczne ugrupowania związanego z Wielopolskim, sprowadzające się do rezygnacji z wszelkich pretensji narodowych, a nawet i samorządowych, za cenę obrony przed rewolucją[7]. W memoriałach z lat 1880 i 1884 zabiegał u władz zaborczych o ustępstwa dla szlachty polskiej w imię wspólnego zagrożenia ze strony rewolucji.
12 listopada 1879 uzyskał potwierdzenie tytułu Hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego i Margrabiego w Imperium Rosyjskim, w 1890 otrzymał rosyjski Order Świętego Aleksandra Newskiego z brylantami, w 1870 austriacki Krzyż Wielki Orderu Franciszka Józefa, a w 1884 austriacki Order Korony Żelaznej I klasy[1].
Przypisy
- ↑ a b c Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 978-979.
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 309,
- ↑ Robert Zwierzyniecki, Ordynacja Myszkowskich czyli kto miał Chroberz Książ i Szaniec. Kraków 2017, s.54.
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 87,
- ↑ Roczniki Gospodarstwa Krajowego. R. 16, 1858, T. 32, nr 2, Warszawa 1858, s. 11.
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 222,
- ↑ Zbigniew Stankiewicz,Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielopolskiego, Warszawa 1967, s. 247,
Bibliografia
- Zbigniew Stankiewicz: Dzieje wielkości i upadku Aleksandra Wielkopolskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1967.
- Robert Zwierzyniecki: Ordynacja Myszkowskich czyli kto miał Chroberz, Książ i Szaniec. Kraków: Ridero, 2017, s. tak. ISBN 978-83-8104-906-1.
Linki zewnętrzne
- Zygmunt Andrzej Wielopolski – publikacje w bibliotece Polona
- p
- d
- e
Prezydenci Warszawy (1792–1863) |
|
---|---|
Komisarze Warszawy (1863–1915) |
|
Prezydenci Warszawy (1916–1939) |
|
Burmistrz komisaryczny Warszawy (1939–1944) |
|
Komisaryczni prezydenci Warszawy (1939–1941) |
|
Prezydenci Warszawy (1944–1950) |
|
Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej Warszawy (1950–1973) |
|
Prezydenci Warszawy (od 1973) |
|
- kursywa – pełniący funkcję Prezydenta Warszawy
- PWN: 3995805