Bonaventura

Bonaventura
Kardinal - Kilise Doktoru
Doğum	1217 Bagnoregio, Toskana
Ölüm	15 Temmuz 1274 Lyon
Kutsayanlar	Katolik Kilisesi, Lüteryan Kilisesi, Anglikan Komünyonu
Aziz ilanı	14 Nisan 1482, Roma Papa IV. Sixtus tarafından
Yortu	15 Temmuz (Batı Kilisesi)

Bonaventura^[5] (Asıl ismi: Giovanni da Fidanza - 1217, Bagnoregio, Toskana – 15 Temmuz 1274, Lyon) fransisken Kardinal, mistik, Skolastik felsefenin düşünürlerinden Fransisken tanrıbilimci.^[6] 1482’de Papa IV. Sixtus tarafından Aziz ilan edilmiştir. 1588 Papa V. Sixtus tarafından Kilise Doktoru ilan edilmiştir. Yortusu 15 Temmuzdadır.

Fransisken olarak

Sosyal bilimler uzmanlığını aldıktan sonra 1244 yılında Fransisken tarikatına katılmış ve İskender Halensis'in yönetimi altında üniversite eğitimi gördü. Üstat oldu ve Thomas Aquinas ile aynı günde Paris üniversitesi'nde dersler vermeye başlamıştır.^[7]

1257 yılında Fransiskenlerin Genel vekili olarak seçilmiştir, bu seçim sonrasında Paris üniversitesi'ndeki kürsüsünü bırakmıştır. Genel vekililiği boyunca tarikatını Kilise içinden gelen çeşitli saldırılara karşı savunmak zorunda kalmıştır. Çoğu ruhban, Fransiskenlerin katı yoksul hayatından rahatsızlık duymaktaydı. Yine de tarikat Papa’nın desteğini almaya devam etmiştir.^[8]

1274 yılında Papa X. Gregorius Bonaventura’yı ikinci Lyon konsilinde kardinalliğe aday göstermiş, ancak konsilin sonlanmasından iki gün sonra ölmüştür.^[9]

Eserleri

Bonaventura’nın eserleri genellikle iki kategoriye ayrılır: Daha teolojik olanlar; Scriptum super libros Sententiarum Petri Lombardi, Breviloquium, Hexameron üzerinde harmanlamalar, Üçlü Birlik Gizemi Üzerine Tartışmalı Sorular gibi ve spiritüel eserleri; inerium mentis in Deum, ya Üçlü Yol, ya da Dört Spiritüel Egzersiz Üzerine Soliloquy gibi.^[10]

Teolojik eserleri

1250 ve 1252 yılları arasında teolojisini temellerini anlattığı en ünlü eseri Scriptum super libros Sententiarum Petri Lombardi (Petrus Lombardus'un Cümleleri üzerine Yorumlar) kitabını yazmıştır. O’na göre teoloji Tanrı ile birlik, huzur ve barışa daha iyi girmenin bir yoluydu. Teolojik düşünceleri müjdelemeyi mükemmelleştirme arayışına sıklıkla odaklanmıştır.

Bonaventura’nın Breviloquim adlı eseri, Thomas Aquinas’ın Compendium theologiae’sine paraleldir. Aynı dönemde yani 13. yy’ın ikinci yarısında yazıldıkları gibi, aynı yerde yani Paris’te yazılmışlardır. Bonaventura’da öğrencilerinin, Katolik inancının bir özetini yazması isteği üzerine kitabı kaleme almıştır.

Bonaventura Hexameron üzerinde harmanlamalar’u kendisi gibi fransisken rahiplerine, hristiyan inancı üzerine çalışırken ve düşünürken felsefi bilgiyi ve Kutsal Yazıların bilgeliğinin teolojik anlaşılmasını birleştirerek kullanabilmelerinde yardımcı olması amacıyla yazmıştır.^[11]

Spiritüel eserleri

Fransiskenlerin genel vekili olduğunda ruhani/mistik/münzevilik üzerine eserler yazmaya başlamış, Assisi'li Aziz Françesko’nınki gibi yoksulluk ve dua üzerine odaklı bir ruhani reform hakkında ısrarcı olmuştur. Spiritüel eserleri arasındaki başyapıtı şüphesiz Itinerarium mentis in Deum (Zihnin Tanrı’ya Yolculuğu)’dur.^[12] Bu eserinde Bonaventura ruhun yaratılıştan Tanrı’ya uzanan ve mistik bir ölümle biten sarmal şeklindeki gerekli yükselişini betimlemiştir.^[13]

Bonaventura ayrıca Fransisken tarikatının kurucusu Assisi'li Aziz Françesko’nın hayatını da kaleme almış ve daha sonra bu eseri azizin resmi hagiografisi olmuştur.^[14]

1269 yılında yazılmış Fakirler için Savunma adlı eserinde dilenmenin, müjdelemenin özgün bir yolu olduğu hakkında güçlü bir savunma yazmıştır.^[15]

Teolojisi

Bonaventura öncelikli olarak teolog kimliği ile tanınır. Kendisi teolojiyi bir bilgelik arayışı olarak görmüş, teolojinin sadece spekülatif değil, aynı zamanda uygulanabilir olduğunu düşünmüştür. Asıl hedefin be teolojinin nihayetinin; iyi olmak olduğunu ve Tanrı ile mistik birliğe girmeye yardımcı olması gerektiğini belirtmiştir. Teoloji yapmak için öncelikle Tanrı’ya dair inancın tam olması gereklidir. Otonom bir sebep, O’na göre sadece yanılgıya götürecektir Yine O’na göre felsefenin hizmet ettiği şey ve nihai hedefi teolojidir (Hexameron VII:13).^[10] Yine O’na göre felsefenin hizmet ettiği şey ve nihai hedefi teolojidir. Felsefe gibi teoloji, bir bilimdir çünkü bilgiyi düzenler ve bu sayede anlaşılabilir kılar.^[9]

Teolojisi Assisi'li Aziz Françesko ve Augustinus'tan etkilendiği kadar, Areopagit Diyonisyus, Boethius, Fioreli Yohakim, Aziz Viktorlu Richard, Aristoteles, Ibn Cebirol’dan da etkilenmiştir. Teolojisi güçlü bir biçimde Mesihmerkezcidir, O’na göre Mesih, teolojinin ontolojik temelidir.^[16]

Tanrı hakkında

Augustinus gibi, Bonaventura da teolojisini Tanrı’nın varlığının reddedilemezliği yargısı ile başlatır. O’na göre Tanrı’nın varlığında duyulabilecek herhangi bir şüphe sadece insandaki bir kusurdan kaynaklı olabilir. Tanrı bilgisi daima O’na olan sevgiye bağımlıdır çünkü sevgi aracılığı ile Tanrı bilinebilmektedir.^[16]

İsa hakkında

Bonaventura için Mesih gerçekliğin merkezidir. Mesih’in gerçekliğin merkezinde olması teması son kitabı olan Altı Yaratılış Günü Harmanlamaları‘da gelişmiş olarak bulunmaktadır. Oğul, İsa olarak enkarne olduğunda, İsa yaratılmış evrenin ve zamanın merkezi konumunu almıştır.^[17]

Bonaventura için Mesih, takip edilmesi gerekn örnektir, Mesih’in taklit edilmesi, O’nun fakirliğinin, alçakgönüllülüğünün ve merhametinin benimsenmesinden başka bir şey değildir. Bonaventura göre Assisi'li Aziz Françesko Mesih’e benzeme konusunda liderlik konumunda bir örnek olmuştur. Bunun manifestosu da Françesko’nın vücudunda oluşmuş olan stigmatalardır.^[18]

Üçlü-Birlik hakkında

Bonaventura Üçlü-Birlik hakkındaki teolojisini tüm ana kitaplarında geliştirmiştir. Konu üzerine ilhamını ağırlıklı olarak Aziz Viktorlu Richard ve Augustinus’tan almıştır.^[19] Üçlü-Birlik’in kim olduğunu anlamak için gizeme ortak olma aracılığıyla Tanrı tarafından aydınlatılmamız gerekmektedir.^[20]

Aziz Viktorlu Richard ile aynı argümanı kullanarak, Bonaventura de Tanrı’nın tek olduğunu ve Tanrı’nın üçlü kişiliği olmasını, sevginin ne olduğunu açıklayarak kanıtlar. Sevgi tanım itibarı ile paylaşmak ve vermektir. Tanrı’da sevgi olduğundan (1.Yuh 4:8-16) paylaşmak ve vermek istemektedir.^[21])İlk prensip olarak Baba Tanrı, nihai kaynak ve kökeni olarak tüm yüce sevgisini kendi evladına, onunla birlikte sonsuz olan Oğul’a akıtmaktadır. O’nun sevgisi Oğul’u meydana getirmektedir.^[22] Ve aralarındaki karşılıklı sevgi bir üçüncüsünde barınmaktadır,^[23] Kutsal Ruh’ta. Kutsal Ruh, Baba ve Oğul arasındaki sevgiyi taşımaktadır. (I Sent d. 10a) Bu nedenle Kutsal Ruh’un bir diğer adı da sevgidir.

Yaratılış hakkında

Bonaventura için Yaratılış ve Kurtuluş aynı paranın iki yüzüdür. Yaratılış, sonlu varlığın, olgunluğa ve tamama ulaşmış olan hayata yani kurtuluşa doğru hareketidir. O’na göre dünya uçsuz bucaksız bir nehirdir ve akıntısını Tanrı’nın doğurgan sevgisinden alır ve başlangıç noktası olan Tanrı’ya döner. Aydınlanmış bir göz için, tüm yaratılmış dünya, insanı Tanrı’ya götüren bir yola dönüşür ve bu sayede Yaratılışın nihayetine ulaştırır.^[17]

Kaynakça

Bir İtalyan'ın biyografisi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.

Felsefe ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.