Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych we Wrocławiu
Śląskie Muzeum w 1910 r. | |||
Państwo | Polska | ||
---|---|---|---|
Miejscowość | Wrocław | ||
Adres | |||
Data założenia | 1880 | ||
Zakres zbiorów | Sztuka śląska XII–XIX w. | ||
Położenie na mapie Wrocławia | |||
Położenie na mapie Polski | |||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |||
51°06′15″N 17°01′31″E/51,104167 17,025278 | |||
|
Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych we Wrocławiu (niem.: Schlesisches Museum für bildende Künste in Breslau) – muzeum sztuki, które znajdowało się na placu Muzealnym we Wrocławiu. Muzeum działało od 1880 do 1945, kiedy spłonęło po bombardowaniu.
Historia
Zaczątkiem muzeum były zbiory malarstwa wrocławskiego „Królewskiego Muzeum Sztuki i Starożytności” (niem.: Königlichen Museums für Kunst und Altertümer), które od 1815 znajdowało się w byłym klasztorze augustianów na Wyspie Piasek (później jeden z gmachów Biblioteki Uniwersyteckiej)[1].
W połowie XIX wieku powstały plany budowy nowej siedziby muzeum, według projektu berlińskiego architekta Ottona Ratheya. W 1869 powołano komitet budowy muzeum. Dekoracje sgraffitowe wykonał Otto Lessing, a malarskie Hermann Prell. W 1880 odbyło się uroczyste otwarcie nowego muzeum w obecności cesarza Wilhelma I. Budynek miał przypominać grecką świątynię antyczną; przed wejściem głównym znajdował się portyk z dziesięcioma kolumnami jońskimi. Wewnątrz mieściło się 14 sal wystawowych. 26 października 1901 przed wejściem głównym odsłonięto konny pomnik cesarza Fryderyka III. Zbiory obejmowały początkowo głównie dzieła sztuki sakralnej i malarstwa niemieckiego (między innymi Andreasa Achenbacha, Lucasa Cranacha Starszego i A. von Menzela) oraz malarstwa zachodnioeuropejskiego (np. Sandro Botticelli) a także kopie rzeźb antycznych. Od 1911 również dzieła Picassa i Van Gogha[1].
Tuż przed końcem II wojny światowej eksponaty ukryto w obawie przed zniszczeniami w 80 różnych miejscach na Śląsku. Zbiory biblioteczne znalazły się w Instytucie Herdera w Marburgu. Podczas oblężenia Festung Breslau budynek muzeum został zbombardowany i spłonął. Siedzibę muzeum po wojnie przeniesiono do dawnego gmachu Rejencji Śląskiej[1]. Ruiny rozebrano całkowicie w 1964. W 1969 na jego miejscu zbudowano Zespół Szkolno-Przedszkolny nr 13[2] Ulice, przy którym stało muzeum, noszą nazwy „ul. Muzealnej” i „placu Muzealnego”.
Większość zbiorów muzeum uległa zniszczeniu na skutek działań wojennych i grabieży; niewielka część zachowała się w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Najcenniejsze eksponaty z kolekcji wrocławskiej przeniesiono w 1946 r. do Muzeum Narodowego w Warszawie między innymi: obraz Sandro Botticelli Madonna z Dzieciątkiem, Janem Chrzcicielem i aniołem, obraz Lucasa Cranacha Starszego Adam i Ewa, Święty Łukasz malujący wizerunek Marii, Pietà z Lubiąża, Poliptyk Zwiastowania z Jednorożcem, Portret Lorenzo Giustinianiego Gentile Belliniego czy Piękna Madonna z Wrocławia.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- http://dolny-slask.org.pl/508867,Wroclaw,Slaskie_Muzeum_Sztuk_Pieknych_dawne.html zdjęcia i rysunki: Śląskie Muzeum Sztuk Pięknych.
- p
- d
- e