Działko NS-37
Działko NS-37 w Centralnym Muzeum Sił Lotniczych Federacji Rosyjskiej | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent | |||
Rodzaj | działko automatyczne | ||
Zasada działania | krótki odrzut lufy | ||
Historia | |||
Prototypy | 1941 | ||
Produkcja | 1942–1945 | ||
Wyprodukowano | 6833 | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber | 37 mm | ||
Nabój | 37x198 mm | ||
Zasilanie | taśma | ||
Wymiary | |||
Długość | 3400 mm | ||
Wysokość | 415 mm | ||
Szerokość | 215 mm | ||
Długość lufy | 2300 mm | ||
Masa | |||
broni | 171 kg (z silnikiem), 160 kg (wersja skrzydłowa) | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku | 900 m/s (burzący), 880 m/s(przeciwpancerny) | ||
Masa pocisku | 735 g (burzący), 760 g (przeciwpancerny) | ||
Szybkostrzelność teoretyczna | 240-260 strz./min. | ||
Dane operacyjne | |||
Platformy strzeleckie | |||
Ił-2, ŁaGG-3, Jak-9T | |||
Użytkownicy | |||
Związek Radziecki | |||
|
NS-37 – automatyczne działko lotnicze produkcji radzieckiej.
Historia
Wykorzystywało długi nabój skonstruowany na potrzeby niezbyt udanego działka Szpitalnyj Sz-37. Pierwszy projekt został stworzony przez A. E. Nudelmana i A. Suranowa z biura konstrukcyjnego OKB-16 w kwietniu 1941 r. i zaaprobowany do dalszych prac w czerwcu. Po próbach frontowych w 1943 zostało przyjęte do uzbrojenia na samolotach ŁaGG-3 i Jak-9 (montowane między tłokami silnika V), Ił-2 (pod skrzydłami) i Su-8 (pod kadłubem, tylko prototyp)[1].
Silny nabój miał być skuteczny przeciw celom naziemnym i powietrznym. Zakładano przebijanie górnych pancerzy niemieckich czołgów jak i zniszczenie wrogiego bombowca jednym trafieniem. Wskazywało na to m.in. doświadczenie z samolotami Airacobra. Przebicie górnego pancerza czołgu wymagało jednak prawie prostopadłego trafienia (kąt ponad 40°), co w warunkach bojowych było trudne do uzyskania. Ponadto, silny odrzut i stosunkowo niska szybkostrzelność powodowały trudności z celowaniem. W uzbrojonej w NS-37 wersji Jaka-9T (T - od tankowyj, (przeciw)czołgowy, lub tiażołyj - ciężki) właściwie tylko pierwszy pocisk był celny, następne ulegały rozproszeniu; pilotów szkolono, by strzelać krótkimi, 3-nabojowymi seriami[1]. Z tego względu działko zostało po wojnie zastąpione przez strzelające słabszym (37x155mm) nabojem działko N-37.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- opis i historia konstrukcji (ang.)
- dane naboju (ang.)
- p
- d
- e