Granatnik Carl Gustaf
Carl Gustaf | |||
Państwo | Szwecja | ||
---|---|---|---|
Producent | Saab Bofors Dynamics | ||
Rodzaj | działo bezodrzutowe, | ||
Obsługa | 1 lub 2 osoby | ||
Historia | |||
Prototypy | 1946 (M1), 1964 (M2), 1991 (M3), 2014 (M4) | ||
Produkcja | 1948 – | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber | 84 mm | ||
Nabój | 84×246 mm R | ||
Wymiary | |||
Długość | 1,13 m (M2; w położeniu bojowym) | ||
Masa | |||
broni | 14,2 kg (M2; rozładowany) | ||
podstawy | 0,8 kg (M2) | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku | 310 m/s (ppanc. HEAT-551) | ||
Szybkostrzelność praktyczna | 6 strz./min | ||
Zasięg skuteczny | ok. 450 m (do wozów bojowych) | ||
Przebijalność pancerza | 400 mm (ppanc. HEAT-551) | ||
|
Carl Gustaf – szwedzkie gwintowane działo bezodrzutowe kalibru 84 mm, produkowane przez Saab Bofors Dynamics, klasyfikowane również jako średni granatnik przeciwpancerny. Pierwszy prototyp granatnika Carl Gustaf powstał w 1946.
Konstrukcja
Granatnik działa na zasadzie działa bezodrzutowego. Ładowany jest odtylcowo, zamek jest otwierany na bok. Pocisk w czasie lotu jest stabilizowany dzięki gwintowanej lufie[3].
Do broni przeznaczona jest amunicja w pięciu rodzajach: kumulacyjna (typu HEAT-551), przeciwpancerno-odłamkowa (typu HEDP-502), odłamkowo-burząca (typu HE-441B), oświetlająca (typu 545) i dymna (typu 469B). Prowadzone są próby pocisku ppanc kierowanego półaktywnie wiązką światła laserowego[4].
Użytkownicy
Granatnik mimo wiekowej konstrukcji jest z powodzeniem używany do dnia dzisiejszego przez siły zbrojne wielu państw świata.
- Australia[5]
- Austria[6]
- Belgia[5]
- Dania[6]
- Estonia[7]
- Grecja: Ellenikόs Stratόs[8]
- Holandia[6]
- Indonezja: Komando Pasukan Katak oraz Komando Pasukan Khusus[9]
- Irlandia[6]
- Kanada[5]
- Litwa[10]
- Niemcy[6]
- Norwegia[6]
- Polska: JW Agat, JW Formoza, JW Grom, JW Komandosów, dawniej Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe[11][12].
- Stany Zjednoczone: jednostki wojskowe podległe USSOCOM, United States Army Rangers
- Słowacja: We wrześniu 2015 zamówiono najnowszą wersję Carl-Gustaf M4[13][14].
- Szwecja[6]
- Wielka Brytania[6]
Polska
27 granatników Carl Gustaf M2 posiadały Nadwiślańskie Jednostki Wojskowe, a po ich rozformowaniu przekazane Wojskom Aeromobilnym (25 BKP, 6 BDSz), broń tych sił była zmagazynowana (stan na 2017 rok)[15]. Wojska Specjalne są największym użytkownikiem w SZ RP[15].
Przypisy
- ↑ Carl-Gustaf - Wielozadaniowy granatnik od Saab. defence24.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-05)].
- ↑ DEBIUT GRANATNIKA CARL-GUSTAF M4
- ↑ Carl Gustaf – broń wielozadaniowa, od 1948 [online], Nowa Strategia [dostęp 2019-11-22] (pol.).
- ↑ Udane próby kierowanej amunicji do granatnika Carl Gustaf - Radar [online], rp.pl [dostęp 2020-12-25] (pol.).
- ↑ a b c Carl Gustaf antitank recoilless rifle (Sweden) [online], world.guns.ru [dostęp 2012-04-12] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 60-63. ISBN 83-86776-25-0.
- ↑ Tehnika – Granaadiheitja Carl-Gustav [online], mil.ee [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-03] (est.).
- ↑ Greece Land Forces military equipment and vehicle Greek Hellenic Army [online], armyrecognition.com [dostęp 2012-04-12] (ang.).
- ↑ IgorI. Spicijarić IgorI., Kopassus & Kopaska - specijalne postrojbe Republike Indonezije [online], hrvatski-vojnik.hr, 11 września 2007 [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-12] (chorw.).
- ↑ Prieštankinis granatsvaidis „CARL GUSTAF“ (M-2, M-3) [online], kariuomene.kam.lt [dostęp 2012-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2010-07-31] (lit.).
- ↑ MaksymilianM. Dura MaksymilianM., Carl-Gustaf – Wielozadaniowy granatnik od Saab [online], defence24.pl, 2 września 2014 [dostęp 2015-08-23] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-23] .
- ↑ Kolejne zamówienie na Carl-Guatf [online], Altair Agencja Lotnicza, 1 listopada 2012 [dostęp 2015-08-23] .
- ↑ Słowacja kupuje granatniki przeciwpancerne. defence24.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-20)].
- ↑ DSEI 2015: Słowacja kupiła Carl-Gustaf M4
- ↑ a b Remigiusz Wilk. Lekka broń przeciwpancerna dla WP. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. 02/2017, s. 9. Agencja Lotnicza Altair. ISSN 1429-270x.
Bibliografia
- Igor Witkowski: Broń przeciwpancerna. Warszawa: Lampart, 1996, s. 60-63. ISBN 83-86776-25-0.
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 46. ISBN 83-86028-01-7.
- p
- d
- e