GrANT
Dane podstawowe | |
Państwo | Rosja |
---|---|
Producent | НПКЦ «Новик-XXI век» |
Konstruktor | Nikołaj Walerjewicz Czistiakow |
Typ | |
Załoga | 0 |
Historia | |
Data oblotu | 2001 |
Lata produkcji | 2001 |
Dane techniczne | |
Napęd | 1 x silnik tłokowy 3W ZDZ |
Wymiary | |
Rozpiętość | 2,5 m |
Długość | 2,235 m |
Wysokość | 0,45 m |
Masa | |
Własna | 14 kg |
Użyteczna | 3 kg |
Startowa | 16-20 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. | 160 km/h |
Prędkość przelotowa | 120 km/h |
Pułap | 3000 m |
Zasięg | 70 km |
Długotrwałość lotu | 3 h |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
Rosja |
GrANT (ros. ГрАНТ - Гражданский аэродинамический наблюдатель телевизионный) – rosyjski bezzałogowy statek powietrzny przeznaczony do rozpoznania lotniczego.
Historia
Prace nad dronem zostały rozpoczęte w sierpniu 2000 r., jego konstruktorem był Nikołaj Walerjewicz Czistiakow (ros. Николай Валерьевич Чистяков) a prace konstrukcyjne prowadziło Naukowo-Przemysłowe Centrum Konstrukcyjne "Nowik-XXI wiek" (ros. Научно-производственный конструкторский центр "Новик-XXI век")[1]. W sierpniu 2001 r. dokonano oblotu prototypu. Został on zaprojektowany jako alternatywa dla Tu-141 Striż, miał zapewnić tani środek obserwacji pola walki. Jego zaletą miał być niski koszt produkcji i eksploatacji. Aby to osiągnąć w jego konstrukcji zastosowano podzespoły produkowane seryjnie oraz technologie stosowane w modelarstwie lotniczym[2]. Konstrukcja została zaprezentowana na pokazach MAKS-2001, na pokazach MAKS-2003 przedstawiono jego poprawioną wersję[3].
Dron stanowi część systemu, w skład którego wchodzi stacja bazowa zamontowana na pojeździe UAZ-3741 oraz dwa drony przewożone w kontenerach transportowych umieszczonych na pojazdach UAZ-3303. Jako wyposażenie GrANT-a przewidziano stabilizowaną żyroskopowo kamerę telewizyjną pracującą w paśmie widzialnym lub podczerwieni. Dla uproszczenia konstrukcji zrezygnowano z jej zamontowania w ruchomym stanowisku oraz wykorzystania obiektywów zmiennoogniskowych. Dodatkowo dron może przenosić wyposażenie specjalne, m.in. laserowy dalmierz mogący służyć do oznaczania celów[4]. Za kontrolę lotu i analizę przesyłanych danych odpowiada dwóch operatorów, gdzie pierwszy dokonuje wstępnej selekcji obrazu wideo i przesyła wybrane sekwencje drugiemu, który zajmuje się szczegółową analizą oraz ustaleniem współrzędnych celów[5].
Konstrukcja
Dron jest zbudowany w układzie wolnonośnego górnopłatu. W przedniej części kadłuba znajdował się dwusuwowy dwucylindrowy silnik typu bokser 3W ZDZ napędzający śmigło ciągnące. Za nim jest umieszczony przedział przeznaczony na wyposażenie użytkowe. Kadłub jest zakończony wolnonośnym usterzeniem w kształcie litery T. Start drona odbywa się za pomocą mechanicznej katapulty wykorzystującej obciążniki o masie 230 kg. GrANT ląduje na wzmocnionej dolnej części kadłuba lub, w sytuacji awaryjnej, z wykorzystaniem spadochronu[6].
Przypisy
- ↑ Научно-производственный конструкторский центр "Новик-XXI век". ООО «АвиаПорт». [dostęp 2023-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-05)]. (ros.).
- ↑ ГрАНТ. Уголок неба. [dostęp 2023-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-05)]. (ros.).
- ↑ Gordon 2005 ↓, s. 94.
- ↑ ГрАНТ!. www.novik-xxi.narod.ru. [dostęp 2023-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-05)]. (ros.).
- ↑ Гражданский аэродинамический наблюдатель телевизионный ГрАНТ. Российские Беспилотники. [dostęp 2023-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-05)]. (ros.).
- ↑ ГрАНТ®. Гражданский аэродинамический наблюдатель телевизионный. Пояснительная записка. Pandia. [dostęp 2023-01-05]. (ros.).
Bibliografia
- Yefim Gordon: Soviet/Russian Unmanned Aerial Vehicles. Hinckley: Midland Publishing, 2005, seria: RED STAR. 20. ISBN 1-85780-193-8. OCLC 232000548.
- p
- d
- e