Błogosławiony
Jan z Vercelli
Giovanni Garbella
Data i miejsce urodzenia | ok. 1205 Mosso Santa Maria (Piemont) |
Data i miejsce śmierci | 30 listopada 1283 Montpellier |
Czczony przez | Kościół katolicki |
Beatyfikacja | 1903 przez Piusa X |
Bł. Jan z Vercelli (właśc. Jan Garbella, Giovanni Garbella, Giovanni de Vercelli, ur. ok. 1205 w Mosso Santa Maria w Piemoncie, zm. 30 listopada 1283 w Montpellier we Francji) – włoski dominikanin, generał zakonu w latach 1264–1283.
Życiorys
W wieku kilkunastu lat wyjechał do Paryża, gdzie studiował prawo cywilne i kanoniczne. Po ukończeniu studiów nauczał przez jakiś czas na macierzystej uczelni, po czym powrócił w rodzinne strony, do Vercelli, aby na tamtejszym uniwersytecie objąć katedrę prawa. Któregoś dnia 1232 r. do Vercelli zawitał Jordan z Saksonii, ówczesny generał zakonu dominikanów, słynący z płomiennych kazań i szczególnego wpływu zarówno na studentów, jak i wykładowców akademickich. Temu wpływowi uległ również młody Jan, choć niektóre przekazy mówią, że początkowo aktywnie występował przeciw kazaniom Jordana. Z rąk generała otrzymał dominikański habit, po czym wyjechał do Bolonii, aby przygotować się do kapłaństwa. W 1245 r. wrócił do Vercelli, gdzie założył klasztor dominikanów, podówczas zakonu wciąż jeszcze bardzo młodego (papież Honoriusz III zatwierdził jego regułę w 1216 r.). Sześć lat później został mianowany papieskim inkwizytorem w Wenecji i wschodniej Lombardii[1].
W 1255 generał Humbert z Romans mianował Jana wikariuszem Węgier, wówczas pustoszonych przez Tatarów. Ten szybko jednak wrócił do Włoch, gdzie został najpierw przeorem w Bolonii, a potem prowincjałem Lombardii.
Wiosną 1259 r. Jan z Vercelli wziął udział w kapitule generalnej, której ustalenia wywarły wpływ nie tylko na sam zakon, ale na cały Kościół katolicki. Kapituła zdecydowała bowiem o reorganizacji studiów dominikańskich, a zadanie to powierzono Albertowi Wielkiemu, Tomaszowi z Akwinu i Piotrowi z Tarentaise (późniejszemu papieżowi Innocentemu V). Na opracowanym przez nich systemie do dziś oparte jest kształcenie w katolickich seminariach.
Na kolejnej kapitule, w 1264 r. w Paryżu, Jan z Vercelli został wybrany generałem zakonu dominikanów. Podczas swoich rządów w zakonie rozwijał kult Najświętszego Imienia Jezus, stłumił zarzewie herezji wśród angielskich dominikanów, często podróżował i wizytował klasztory w całej Europie. Podczas jednej z takich podróży zaniemógł dwa dni drogi od Montpellier w południowej Francji. Zaniesiony do miasta, do klasztoru cystersów, zmarł po kilku dniach. Został pochowany w mieście.
Jego grób został zbezczeszczony przez kalwinistów w 1562. Doczesne szczątki zaginęły co zgodnie z prawem kanonicznym znacznie utrudnia procesy: beatyfikacyjny i kanonizacyjny. Mimo to papież Pius X uznał go za błogosławionego w 1903 r.
Przypisy
- ↑ Henry Charles Lea: A History of the Inquisition of the Middle Ages. Vols. II. Londyn – Nowy Jork: MacMillan Co., 1922, s. 250.
- Św. Dominik Guzmán (1216–1221)
- Bł. Jordan z Saksonii (1222–1237)
- Św. Rajmund z Penyafortu (1238–1240)
- Jan z Wildeshausen (1241–1252)
- Bł. Humbert z Romans (1254–1263)
- Bł. Jan z Vercelli (1264–1283)
- Munio de Zamora (1285–1291)
- Étienne z Besançon (1292–1294)
- Bł. Niccolò Boccasini (1296–1299)
- Alberto Chiavari (1300)
- Bernard de Jusix (1301–1303)
- Amerigo Giliani da Piacenza (1304–1311)
- Bérenger de Landora (1312–1317)
- Hervé Nédéllec (1318–1323)
- Barnaba Cagnoli (1324–1332)
- Hugh de Vaucemain (1333–1341)
- Gerard de Daumar (1342)
- Pierre de Baume-les-Dames (1343–1345)
- Garin de Gy l'Eveque (1346–1348)
- Jean de Moulins (1349–1350)
- Simon de Langres (1352–1366)
- Elias Raymond (1367–1380)
- Bł. Rajmund z Kapui (1380–1399)
|
- Obediencja awiniońska
- Elias Raymond (1380–1389)
- Niccolò da Troia (1391–1393)
- Mikołaj z Valladolid (1394–1397)
- Jean de Puinoix (1397–1418)
|
- Tommaso Paccaroni (1401–1414)
- Leonardo Dati (1414–1425)
- Barthélémy Texier (1426–1449)
- Pierre Rochin (1450)
- Guido Flamochet (1451)
- Marcial Auribelli (1453–1462)
- Corrado da Asti (1462–1465)
- Marcial Auribelli (1465–1473)
- Leonardo Mansueti (1474–1480)
- Salvo Cassetta (1481–1483)
- Bartolomeo Commazio (1484–1485)
- Barnaba Sansoni (1486)
- Gioacchino Torriani (1487–1500)
- Vincenzo Bandello (1501–1506)
- Jean Clérée (1507)
- Tommaso de Vio zwany Kajetanem (1508–1518)
- García de Loaysa (1518–1524)
- Francesco Silvestri (1525–1528)
- Paolo Butigella (1530–1531)
- Jean du Feynier (1532–1538)
- Agostino Recuperati (1539–1540)
- Albert de las Casas (1542–1544)
- Francesco Romeo (1546–1552)
- Stefano Usodimare (1553–1557)
- Vincenzo Giustiniani (1558–1570)
- Serafino Cavalli (1571–1578)
- Paolo Constabile (1580–1582)
- Sisto Fabri (1583–1589)
- Ippolito Maria Beccaria (1589–1600)
- Jerónimo Xavierre (1601–1607)
- Agostino Galamina (1608–1612)
- Serafino Secchi (1612–1628)
- Niccolò Ridolfi (1629–1642)
- Tommaso Turco (1644–1649)
- Giovanni Battista Marini (1650–1669)
- Juan Tomás de Rocaberti (1670–1677)
- Antonio de Monroy (1677–1686)
- Antoine Cloche (1686–1720)
- Agostino Pipia (1721–1725)
- Tomás Ripoll (1725–1747)
- Antoine Bremond (1748–1755)
- Juan Tomás de Boxadors y Sureda de San Martín (1756–1777)
- Baltazar de Quinones (1777–1798)
- Pio Giuseppe Gaddi (1806–1814) wikariusz generalny zakonu w latach 1798–1806 oraz 1814–1819
- Joaquín Briz (1825–1831)
- Francesco Ferdinando Jabalot (1832–1834)
- Benedetto Maurizio Olivieri (1834–1835)
- Tommaso Giacinto Cipolletti (1835–1838)
- Angelo Domenico Ancarani (1838–1844)
- Vincenzo Aiello (1844–1850)
- Alexandre Vincent Jandel (1855–1872) wikariusz generalny zakonu 1850–1855
- 1873–1879 Giuseppe M. Sanvito był wikariuszem generalnym zakonu
- José María Larroca (1879–1891)
- Andreas Frühwirth (1891–1904)
- Bł. Jacek Maria Cormier (1904–1916)
- Ludwig Theissling (1916–1925)
- Bł. Bonaventura García de Paredes (1926–1929)
- Martin-Stanislas Gillet (1929–1946)
- Manuel Suárez (1946–1954)
- Michael Browne (1955–1962)
- Aniceto Fernández (1962–1974)
- Vincent de Couesnongle (1974–1983)
- Damian Byrne (1983–1992)
- Timothy Radcliffe (1992–2001)
- Carlos Azpíroz Costa (2001–2010)
- Bruno Cadoré (2010–2019)
- Gerard Timoner (od 2019)
|