Konklawe 1342

Konklawe 1342

Daty i miejsce
5 – 7 maja 1342
Pałac papieski w Awinionie
Główne postacie
Dziekan	Pierre Desprès
Kamerling	Gasbert de Valle
Protoprezbiter	Imbert Dupuis
Protodiakon	Raymond Guillaume des Farges
Wybory
Liczba elektorów • uczestnicy • nieobecni	18 1
Wybrany papież
Pierre Roger de Beaufort OSB Przybrane imię: Klemens VI

Konklawe 5-7 maja 1342 – trzecie konklawe okresu tzw. „niewoli awiniońskiej papieży” i drugie z kolei, które odbywało się w Awinionie. W jego wyniku papieżem został Klemens VI.

Śmierć Benedykta XII

Papież Benedykt XII zmarł 25 kwietnia 1342 roku. Na początku swojego pontyfikatu pragnął on powrotu z Awinionu do Rzymu i przeznaczył spore sumy na remonty bazyliki watykańskiej i bazyliki laterańskiej. Niespokojna sytuacja we Włoszech (w tym w samym Rzymie) spowodowała jednak, że szybko porzucił te plany i rozpoczął budowę pałacu papieskiego w Awinionie. Ponadto sprowadził z Rzymu znaczną część kościelnych archiwów i powiększył i tak już sporą przewagę Francuzów w Kolegium Kardynalskim. Zdominowana przez Francuzów kuria papieska była niechętna powrotowi nad Tyber^[1][2].

Lista uczestników

W konklawe wzięło udział 18 spośród 19 kardynałów^[3][2]:

• Pierre Desprès (nominacja kardynalska: 20 grudnia 1320) – kardynał biskup Palestriny; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Pudenziana; prymas Świętego Kolegium Kardynałów; wicekanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego
• Bertrand du Pouget (18 grudnia 1316) – kardynał biskup Ostia e Velletri; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Marcello
• Gauscelin de Jean (18 grudnia 1316) – kardynał biskup Albano; komendatariusz kościoła prezbiterialnego Ss. Marcellino e Pietro; penitencjariusz większy
• Jean-Raymond de Comminges; Kardynał z Comminges^[4] (18 grudnia 1327) – kardynał biskup Porto e Santa Rufina; komendatariusz kościołów prezbiterialnych S. Crisogono i S. Croce in Gerusalemme
• Annibaldo di Ceccano (18 grudnia 1327) – kardynał biskup Tusculum; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Lorenzo in Lucina
• Pedro Gómez de Barroso; Kardynał z Hiszpanii (18 grudnia 1327) – kardynał biskup Sabiny; komendatariusz kościoła prezbiterialnego S. Prassede
• Imbert Dupuis (18 grudnia 1327) – kardynał prezbiter Ss. XII Apostoli; protoprezbiter Świętego Kolegium Kardynałów; kamerling Świętego Kolegium Kardynałów
• Élie Talleyrand de Périgord; Kardynał z Périgord^[4] (25 maja 1331) – kardynał prezbiter S. Pietro in Vincoli
• Pierre Bertrand d’Annonay; Kardynał z Autun^[4] (20 grudnia 1331) – kardynał prezbiter S. Clemente
• Gozzio Battaglia (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter S. Prisca
• Bertrand de Déaulx; Kardynał z Embrun^[4] (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter S. Marco
• Pierre Roger OSB (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter Ss. Nereo ed Achilleo
• Guillaume de Court OCist; Biały Kardynał^[4] (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter Ss. IV Coronati
• Bernard d’Albi; Kardynał z Rodez^[4] (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter S. Ciriaco alle Terme
• Guillaume d’Aure OSB; Kardynał z Montolieu^[4] (18 grudnia 1338) – kardynał prezbiter S. Stefano al Monte Celio
• Raymond Guillaume des Farges (19 grudnia 1310) – kardynał diakon S. Maria Nuova; protodiakon Świętego Kolegium Kardynałów
• Gaillard de la Mothe (18 grudnia 1316) – kardynał diakon S. Lucia in Silice
• Giovanni Colonna (18 grudnia 1327) – kardynał diakon S. Angelo in Pescheria; archiprezbiter bazyliki liberiańskiej

Wśród elektorów było czternastu Francuzów, trzech Włochów i Hiszpan. Jedenastu z nich mianował Jan XXII, sześciu Benedykt XII, a jednego Klemens V.

Urząd kamerlinga Świętego Kościoła Rzymskiego sprawował wówczas Gasbert de Valle, arcybiskup Narbonne i krewny papieża Jana XXII^[2].

Nieobecny

• Bertrand de Montfavez (18 grudnia 1316) – kardynał diakon S. Maria in Aquiro; archiprezbiter bazyliki laterańskiej

Wybór Klemensa VI

Konklawe rozpoczęło się 5 maja i trwało zaledwie dwa dni. 7 maja jednogłośnie i przez aklamację wybrany został kardynał Pierre Roger, były kanclerz króla Francji Filipa VI. Elekt przybrał imię Klemens VI i 19 maja został uroczyście koronowany w awiniońskiej katedrze przez kardynała Raymonda Guillaume des Farges^[2][1].

Przypisy