Lorenzo Brancati di Lauria
Kardynał prezbiter | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 10 kwietnia 1612 | ||
Data i miejsce śmierci | 30 listopada 1693 | ||
Bibliotekarz Kościoła Rzymskiego | |||
Okres sprawowania | 1681–1693 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Inkardynacja | |||
Prezbiterat | 17 maja 1636 | ||
Kreacja kardynalska | 1 września 1681 | ||
Kościół tytularny | |||
|
Lorenzo Brancati di Lauria OFMConv, właśc. Giovanni Francesco Brancati di Lauria (ur. 10 kwietnia 1612 w Laurii, zm. 30 listopada 1693 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 10 kwietnia 1612 roku w Laurii, jako syn Marcella Brancatiego i Dorotei Serubbi, otrzymując imiona: Giovanni Francesco[1]. Wbrew woli rodziców wstąpił do stanu kościelnego i w 1628 roku przyjął tonsurę[1]. Rok później poważnie zachorował i złożył przysięgę, że w przypadku wyzdrowienia, wstąpi do zakonu franciszkanów konwentualnych[2]. Niedługo potem stan jego zdrowia się poprawił i, chcąc dotrzymać obietnicy, postanowił wstąpić do klasztoru w Nola, jednakże uniemożliwił mu to gubernatorski zakaz udzielania święceń we wszystkich zgromadzeniach[1]. Brancati powrócił wówczas do domu ojca, gdzie przeszedł kryzys wiary, chcąc zrezygnować z życia duchownego[1]. Wiosną 1630 roku ostatecznie powrócił do zakonu i w Lecce rozpoczął nowicjat, a rok później złożył śluby wieczyste i zmienił imię na Lorenzo[1]. Studiował między innymi logikę, fizykę, filozofię, teologię i scholastykę[1]. 17 maja 1636 roku przyjął święcenia prezbiteratu. W 1637 roku uzyskał doktorat w Collegio di San Bonaventura i rozpoczął pracę akademicką. Wykładał m.in. w Neapolu, Florencji, Ferrarze, Bolonii, a w 1654 roku został profesorem na La Sapienzy[1]. Doradzał papieżowi Aleksandrowi VII w opracowaniu bulli o Niepokalanym Poczęciu[1]. 1 września 1681 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Augustini[3]. Niespełna trzy tygodnie później został mianowany Bibliotekarzem Kościoła Rzymskiego[1]. W grudniu tego samego roku powołano go do składu komisji mającej osądzić kwietystę Miguela de Molinosa[1]. W styczniu 1693 roku został kamerlingiem Kolegium Kardynałów i pełnił ten urząd do śmierci, która nastąpiła 30 listopada w Rzymie[1].
Przypisy
- p
- d
- e
- Bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego jest tradycyjnie również Archiwistą Świętego Kościoła Rzymskiego