Rajczo Sławkow

Rajczo Sławkow
Райчо Славков
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1898
Hyrsowo

Data i miejsce śmierci

1953
Sofia

Przebieg służby
Lata służby

1919–1945

Siły zbrojne

Armia Carstwa Bułgarii

Jednostki

1 dywizja piechoty

Stanowiska

szef sztabu armii

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Waleczności III klasy (Bułgaria) Order Świętego Aleksandra (Bułgaria) Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria)

Rajczo Boew Sławkow (bułg. Райчо Боев Славков, ur. 8 maja 1898 we wsi Hyrsowo, okręg Razgrad, zm. 1953 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy, generał porucznik, w roku 1944 szef sztabu armii, ofiara represji komunistycznych.

Życiorys

W 1919 ukończył szkołę wojskową w Sofii i otrzymał awans na stopień podporucznika. Otrzymał przydział do 2 pułku piechoty[1]. W 1923 awansowany na stopień porucznika, a w 1928 - kapitana. W 1934 ukończył studia w Akademii Sztabu Generalnego w Sofii, a następnie rozpoczął pracę w sztabie generalnym armii bułgarskiej, jako szef sekcji[1].

W 1941 już w stopniu podpułkownika został szefem sztabu 1 sofijskiej dywizji piechoty. Odegrał istotną rolę w przewrocie 9 września 1944, który doprowadził do przejęcia władzy przez komunistów[1]. Sławkow przejął kontrolę nad dywizją, która stanowiła podstawę garnizonu sofijskiego i zadbał o to, aby nie podjęła próby pacyfikacji przewrotu. Wieczorem 9 września uczestniczył w rozmowach z marszałkiem Fiodorem Tołbuchinem, dotyczącym dołączenia oddziałów armii bułgarskiej do działań po stronie sowieckiej[1].

14 września 1944 awansowany na stopień generała-majora, objął stanowisko szefa sztabu generalnego armii bułgarskiej[1]. Zdymisjonowany 15 grudnia 1944, a wkrótce potem awansowany na stopień generała-porucznika. W grudniu 1944 objął dowództwo 3 armii. 20 lipca 1945 przeniesiony do rezerwy. Do 1949 działał we władzach partii Zweno, aż do jej rozwiązania[1]. W 1953 aresztowany i oskarżony o udział w tłumieniu powstania wrześniowego w 1923. Skazany na karę śmierci przez Trybunał Ludowy i rozstrzelany[1].

Awanse

  • podporucznik (Подпоручик) (1919)
  • porucznik (Поручик) (1923)
  • kapitan (Капитан) (1928)
  • major (Майор) (1935)
  • podpułkownik (Подполковник) (1939)
  • pułkownik (Полковник) (1942)
  • generał major (Генерал-майор) (1944)
  • generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1944)

Odznaczenia

Przypisy

  1. a b c d e f g h Недю Недев: Три държавни преврата или Кимон Георгиев и неговото време. Sofia: 2007, s. 626-640. ISBN 978-954-28-0163-4. (bułg.).
  • p
  • d
  • e
Szefowie sztabu generalnego armii bułgarskiej
Szef sztabu armii Księstwa Bułgarii
Szefowie sztabu armii Carstwa Bułgarii
Szefowie sztabu armii Ludowej Republiki Bułgarii
  • gen. mjr Iwan Kinow (1944-1949)
  • gen. por.. Asen Grekow (1949–1950)
  • gen. płk Iwan Byczwarow (1950–1960)
  • gen. por. Iwan Wraczew (1960–1962)
  • gen. płk Atanas Semerdżiew (1962–1989)
Szefowie sztabu armii Republiki Bułgarii
  • płk Christo Dobrew (1989–1990)
  • gen. por. Radnio Minczew (1990–1991)
  • gen. płk Luben Petrow (1991–1994)
  • gen. płk Cwetan Totomirow (1994-1997)
  • gen. płk Micho Michow (1997-2002)
  • gen. Nikoła Kolew (2002-2006)
  • gen. Zlatan Stojkow (2006-2009)
  • gen. Simeon Simeonow (2009-2014)
  • wiceadm. Rumen Nikołow (2014-2016)
  • gen. Konstantin Popow (2016-2017)
  • wiceadm. Emil Eftimow (2017)
  • gen. Andrej Bocew (2017-2020)
  • adm. Emil Eftimow (2020-)