44 Dywizja Strzelców

Ten artykuł dotyczy 44 Dywizji Strzelców RFSRR. Zobacz też: 44 Dywizja Piechoty - inne dywizje piechoty z numerem 44.

44 Dywizja Strzelców

Historia
Państwo	Rosyjska FSRR
Sformowanie	1919
Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka bitwa pod Lubarem (20-22 III 1920) bitwa pod Starynkami (2 IV 1920) bitwa pod Korcem (VII 1920) bitwa pod Tyszowcami (2 IX 1920)
Organizacja
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	12 Armia

44 Dywizja Strzelców – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej okresu wojny domowej w Rosji i wojny polsko-bolszewickiej.

Formowanie i walki

Sformowana latem 1919 z oddziałów 3 Pogranicznej Dywizji i ochotników. Weszła w skład została 12 Armii. Walczyła przeciw oddziałom Denikina na Ukrainie, a następnie z oddziałami Ukraińskiej Republiki Ludowej. W lutym 1920 nad Wołkiem weszła w kontakt taktyczny z polską 5 Dywizja Piechoty. W walce z jednostkami polskimi poniosła wysokie straty i została wycofana na tyły. Podczas polskiej ofensywy na Kijów pobita pod Berdyczowem, a 28 kwietnia poddała się pod Holendrami. Odtworzona w maju 1920, wzięła udział w ofensywie Armii Czerwonej, docierając pod Tyszowce. Podczas odwrotu broniła linii Ptyczy i Słuczy. Po podpisaniu rozejmu z Polską wzięła udział w walkach z oddziałami Ukraińskiej Republiki Ludowej^[1].

Jednostki tyłowe 44 DS wraz z 58 DS odpierały atak polskiej Dywizji Kawalerii gen. Józefa Romera pod Koziatynem. Niedobitki 44 DS uchodziły pospiesznie w kierunku Czerkas nad Dnieprem. Uporczywe walki Wojska Polskiego z 44 DS o Emilczyn zakończyły się ustąpieniem wojsk polskich (2 Armii). 3 października 1920 dywizja została rozbita po brawurowym ataku kawalerii polskiej na południe od Prypeci^{[potrzebny przypis]}.

Struktura organizacyjna

Skład na dzień 12 lipca 1920^[2]:

• dowództwo dywizji
• 130 Bohuńska Brygada Strzelców
  • 388 pułk strzelców
  • 389 pułk strzelców
  • 390 pułk strzelców
• 131 Taraszczańska Brygada Strzelców
  • 391 pułk strzelców
  • 392 pułk strzelców
  • 393 pułk strzelców
• 132 Płastuńska Brygada Strzelców
  • 394 pułk strzelców
  • 395 pułk strzelców
  • 396 pułk strzelców
• 44 pułk kawalerii

Dowódcy dywizji

• Iwan Dubowoj (X 1919 − II 1922)^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Łukomski, Bogusław Polak, Mieczysław Wrzosek: Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920. Koszalin: Wyższa Szkoła Inżynierska w Koszalinie, 1990, seria: Monografie Instytutu Nauk Społecznych.
• Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
• Marek Tarczyński (red.): Bitwa Lwowska. Dokumenty operacyjne (25 VII–5 VIII). T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2002. ISBN 83-7399-012-7.