Pałac w Ścinawce Średniej

Pałac w Ścinawce Średniej

nr rej. A/4766/1621/a-g/WŁ z 20.04.1998[1]
Pałac w Ścinawce Średniej
Państwo	Polska
Miejscowość	Ścinawka Średnia
Adres	ul. Wojska Polskiego 14
Typ budynku	pałac
Styl architektoniczny	barok
Ukończenie budowy	przełom XVII i XVIII w.
Ważniejsze przebudowy	1788, 1795, 1893
Położenie na mapie gminy Radków Pałac w Ścinawce Średniej
Położenie na mapie Polski Pałac w Ścinawce Średniej
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Pałac w Ścinawce Średniej
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego Pałac w Ścinawce Średniej
50°30′47,73″N 16°30′12,92″E/50,513258 16,503589
Multimedia w Wikimedia Commons

Pałac w Ścinawce Średniej – zabytkowy pałac^[1] wybudowany na przełomie XVII i XVIII wieku w wyniku rozbudowy istniejącego wcześniej w tym miejscu dworu. W 1893 roku w części budynku urządzono kościół ewangelicki. Od 1923 roku pałac należał do zakonu jezuitów, po 1945 roku zaczął pełnić funkcje mieszkalne.

Położenie

Pałac leży w południowej części Ścinawce Średniej, wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Radków^[2].

Historia

W XIV wieku w tym miejscu istniał dwór^[2]. W 1628 roku budynek ten stał się własnością jezuitów z Kłodzka^[3]. W wyniku rozbudowy dworu przeprowadzonej na przełomie XVII i XVIII wieku, powstał obecny, barokowy pałac^[2]. W 1788 roku dokonano kolejnej rozbudowy, a w 1795 roku wzniesiono pałacowy teatr^[2]. Pod koniec XVIII wieku zakon jezuitów uległ kasacie i pałac zmienił właściciela. W 1893 roku w części budynku utworzono kościół ewangelicki^[2]. W 1923 roku budynek nabyli jezuici, którzy urządzili w nim nowicjat i prepozyturę (probostwo)^[2]. Po 1945 roku pałac na krótko powrócił do zakonu, ale ostatecznie został przejęty przez państwo. Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 20 kwietnia 1998 roku pałac został wpisany do rejestru zabytków^[1].
Obecnie budynek pełni funkcje mieszkalne.

Architektura

Barokowy pałac to budowla założona na planie prostokąta, wzniesiona z kamienia i cegły, czterokondygnacyjna, nakryta dachem dwuspadowym z lukarnami^[3]. Dziesięcioosiowa fasada jest dzielona pilastrami w wielkim porządku^[2]. W jej centrum znajduje się pseudoryzalit zwieńczony trójkątnym przyczółkiem^[3].
Budynek jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: cztery domy mieszkalne, dawna kaplica, pawilon ujęcia wody i park^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1995, ISBN 83-85773-12-6.